Οι περισσότεροι πιθανότατα ξέρουμε –λίγο πολύ– πώς να αναζωογονήσουμε έναν από τους συνανθρώπους μας.
Ακόμα κι αν δεν έχετε παρακολουθήσει ένα μάθημα καρδιοπνευμονικής αναζωογόνησης (ΚΑΡΠΑ), πιθανότατα έχετε δει την τεχνική πολλές φορές στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο .
Η πρώιμη ιστορία της αναζωογόνησης ήταν από πολλές απόψεις ,και θεατρική ουσία.
Την 1η Ιουνίου 1782, για παράδειγμα, μια εφημερίδα της Φιλαδέλφειας μετέφερε νέα για το τελευταίο αναζωογονητικό θαύμα: ένα πεντάχρονο παιδί είχε αποκατασταθεί στη ζωή μετά από πνιγμό στον ποταμό Ντέλαγουερ.
Ο μικρός Ρόουλαντ Όλιβερ έπαιζε σε μια από τις πολυσύχναστες αποβάθρες που είχε φέρει η εκβιομηχάνιση στις όχθες του Ντέλαγουερ όταν έπεσε στο νερό.
Πάλεψε για δέκα λεπτά και μετά εγκατέλειψε.
Τελικά, ένας εργάτης τον μάζεψε από το νερό και τον μετέφερε στο σπίτι του.
Αν και ο Ρόουλαντ παραδόθηκε άψυχος στην οικογένειά του, η εφημερίδα ανέφερε ότι οι γονείς του αναγνώρισαν ότι ήταν μόνο «φαινομενικά νεκρός».
Αυτό τους έδωσε ενέργεια στη δράση.
Του «έβγαλαν αμέσως όλα τα ρούχα, τον χαστούκισαν με τα χέρια τους», και «τον έτριψαν με μάλλινα υφάσματα βουτηγμένα σε αποστάγματα».
Ο γιατρός που έφτασε λίγο αργότερα έκανε περισσότερο το ίδιο.
Βύθισαν επίσης τα πόδια του Ρόουλαντ σε καυτό νερό και έσπρωξαν έναν εμετικό παράγοντα στον λαιμό του.
Μετά από περίπου 20 λεπτά, η ζωή επέστρεψε στο αγοράκι.
Λίγη αιμορραγία μείωσε τις όποιες παρενέργειες και ο Ρόουλαντ έγινε σύντομα ο συνηθισμένος παιχνιδιάρης εαυτός του.
-Ανθρώπινες κοινωνίες
Αυτή η αφήγηση δεν ήταν παρά μία από τις πολλές ιστορίες αναζωογόνησης που μπήκαν στις εφημερίδες από τις νεοσύστατες ανθρώπινες κοινωνίες της περιόδου.
Αυτές οι κοινωνίες είχαν δημιουργηθεί στα μέσα του 18ου αιώνα στο Άμστερνταμ, όπου ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων πνίγονταν στα κανάλια της πόλης.
Οι κοινωνίες προσπάθησαν να εκπαιδεύσουν το κοινό ότι ο θάνατος –τουλάχιστον από πνιγμό– δεν ήταν απόλυτος και ότι οι περαστικοί είχαν τη δύναμη να εμποδίσουν τους φαινομενικά νεκρούς να ενωθούν με τους πραγματικά νεκρούς.
Στη Φιλαδέλφεια, η ανάσταση του Rowland έδωσε αξιοπιστία σε αυτές τις ιδέες, εμπνέοντας την τοπική ανθρώπινη κοινωνία να εγκαταστήσει κατά μήκος των ποταμών της πόλης κιτ που περιέχουν φάρμακα, εργαλεία και οδηγίες για την αναζωογόνηση των πνιγμένων.
Οι μέθοδοι άλλαξαν με την πάροδο του χρόνου, αλλά μέχρι τον 19ο αιώνα, οι προσπάθειες αναζωογόνησης θεωρήθηκε ότι απαιτούσαν τη διέγερση του σώματος ξανά σε μηχανική δράση.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες συνιστούσαν συχνά το ζέσταμα του πνιγμένου θύματος και την απόπειρα τεχνητής αναπνοής.
Όποια και αν ήταν η μέθοδος, το πιο σημαντικό ήταν η επαναφορά της καρδιάς σε λειτουργία.
Η εξωτερική διέγερση -το τρίψιμο και το μασάζ που έκαναν οι γονείς της μικρής Rowland- ήταν απαραίτητη.
Το ίδιο ήταν και η εσωτερική διέγερση, συνήθως μέσω της εισαγωγής ρούμι ή κάποιου διεγερτικού παρασκευάσματος στο στομάχι.
Πιθανώς το πιο συναρπαστικό – για το εσωτερικό του σώματος – ήταν ο «καπνισμός με καπνό τσιγάρου» του παχέος εντέρου ενός πνιγμένου θύματος που πρότειναν και οι ανθρώπινες κοινωνίες.
Ναι: οι καλές προσπάθειες ανάνηψης απαιτούσαν την ανατίναξη καπνού στον πισινό ενός φαινομενικά νεκρού.
-Πιάτο που απεικονίζει την ανάνηψη μιας πνιγμένης γυναίκας.
Μια πνιγμένη γυναίκα αναζωογονείται με κλύσμα καπνού. Wellcome Collection , CC BY
Ο 20ός αιώνας έφερε τους δικούς του δυνητικά θανατηφόρους κινδύνους.
Ακριβώς όπως οι πνιγμοί πολλαπλασιάστηκαν τον 18ο αιώνα λόγω της αυξανόμενης βιομηχανικής χρήσης των πλωτών οδών, η έλευση του εκτεταμένου ηλεκτρισμού – και των γραμμών ηλεκτρικού ρεύματος – και των μηχανημάτων προσωπικής χρήσης, όπως τα αυτοκίνητα, πρόσθεσε τον ηλεκτροπληξία και τη δηλητηρίαση από αέριο στα αίτια του φαινομενικού θανάτου.
–Ένας νέος τόπος διέγερσης
Άλλαξαν και οι μέθοδοι.
Οι προσπάθειες αναζωογόνησης επικεντρώθηκαν τώρα όλο και περισσότερο στην τόνωση της καρδιάς.
Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει χειρισμό ενός φαινομενικά νεκρού σώματος σε διάφορες θέσεις.
Οι θωρακικές συμπιέσεις και οι τεχνικές τεχνητής αναπνοής έγιναν όλο και πιο κοινές, επίσης.
Αλλά ακόμα και όταν οι τεχνικές μετατοπίστηκαν, η ανάνηψη διατήρησε τη δημοκρατική της κλίση – σχεδόν ο καθένας μπορούσε να την αναλάβει.
Οι εφαρμογές της, ωστόσο, παρέμειναν συγκεκριμένες σε ορισμένες περιστάσεις.
Εξάλλου, μόνο ένας περιορισμένος αριθμός καταστάσεων θα μπορούσε να καταστήσει κάποιον φαινομενικά νεκρό.
Στα μέσα του 20ου αιώνα, αυτά τα δύο συνεπή θέματα άρχισαν να υποχωρούν.
Η αναζωογόνηση κέρδιζε όλο και περισσότερο τη φήμη μιας θαυματουργής και ευρέως διαδεδομένης θεραπείας για κάθε είδους θάνατο.
Και τα άτομα που μπορούσαν να εκτελέσουν αυτές τις θεραπείες περιορίστηκαν μόνο σε ιατρούς ή γιατρούς έκτακτης ανάγκης.
Υπήρχαν πολλοί λόγοι για αυτή τη μετατόπιση, αλλά ένα κρίσιμο συμβάν ήταν η αναγνώριση μιας νέας σειράς αιτιών φαινομενικού θανάτου: τα χειρουργικά ατυχήματα.
Στην εξήγησή του για τις δικές του προσπάθειες να επαναφέρει την ανάνηψη στα μέσα του 20ού αιώνα, ο Αμερικανός χειρουργός Κλοντ Μπεκ επικαλέστηκε συχνά μια ιστορία από την εκπαίδευσή του στα τέλη της δεκαετίας του 1910.
Τότε, υπενθύμισε, αν η καρδιά ενός ασθενούς σταματούσε στο χειρουργικό τραπέζι, οι χειρουργοί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο από το να καλέσουν την πυροσβεστική και να περιμένουν να τους παραδώσουν έναν «πνευμονικό κινητήρα», τον πρόδρομο των τεχνητών αναπνευστήρων που είναι γνωστοί σήμερα.
Ξαφνικά, φάνηκε ότι όλοι εκτός από τους ιατρούς μπορούσαν να κάνουν ανάνηψη.
Θεωρώντας αυτό απαράδεκτο, ο Μπεκ συμμετείχε στο κυνήγι για να βρει μια μέθοδο ανάνηψης κατάλληλη για τους συγκεκριμένους κινδύνους της χειρουργικής επέμβασης.
–Ένας Γερμανός που αναβιώνει με πνευμονικό.
Ένας άντρας αναζωογονείται με πνευμονικό.
Οι νέες τεχνικές με τις οποίες πειραματίστηκαν ο Beck και άλλοι χειρουργοί εξακολουθούσαν να βασίζονται στη διέγερση.
Αλλά βασίστηκαν στην πρόσβαση στο εσωτερικό του σώματος, το οποίο ο χειρουργός απολάμβανε λίγο πολύ αποκλειστικά.
Η εφαρμογή ηλεκτρισμού απευθείας στην καρδιά (απινίδωση) ήταν μια μέθοδος.
Το να αγγίζεις το στήθος και να κάνεις μασάζ στην καρδιά με το χέρι ήταν ένα άλλο.
Ο Μπεκ θεώρησε τις πρώτες του επιτυχίες στο χειρουργείο ως ένδειξη της πιο διαδεδομένης υπόσχεσης των τεχνικών του.
Κατά συνέπεια, επέκτεινε τον ορισμό του για το ποιος θα μπορούσε να αναζωογονηθεί.
Πρόσθεσε στη σχετικά περιορισμένη κατηγορία των «φαινομενικά νεκρών», όλους όσοι δεν ήταν «απόλυτα και αναμφισβήτητα νεκροί».
Ο Μπεκ έκανε ταινίες που μαρτυρούσαν τις επιτυχίες του.
Το ένα, η Χορωδία των Νεκρών, παρουσίαζε τα πρώτα 11 άτομα που είχε αναζωογονήσει να στέκονται αμήχανα μαζί, ενώ ένας ξέφρενος χαρούμενος Μπεκ ρώτησε τον καθένα με τη σειρά του: «Από τι πέθανες;»
Αν και αρχικά διαμορφώθηκε ως απλώς η επέκταση της ανάνηψης σε ιατρικούς χώρους, σύντομα έγινε σαφές ότι οι μέθοδοι που παρείχαν προνομιακή πρόσβαση στο εσωτερικό του σώματος, δεν εκδημοκρατίζονταν εύκολα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Μπεκ δεν προσπάθησε.
Φανταζόταν έναν κόσμο όπου όσοι ήταν εκπαιδευμένοι στις μεθόδους του θα κουβαλούσαν μαζί τους το εργαλείο του χειρουργού – το νυστέρι -, πάντα έτοιμοι να ανοίξουν ένα στήθος για να κάνουν μασάζ σε μια καρδιά ξανά στη δράση.
Ανησυχώντας για το φάσμα των πολιτών-χειρουργών και πρόθυμοι να διατηρήσουν το επαγγελματικό τους μονοπώλιο στο εσωτερικό του σώματος, η ιατρική κοινότητα εξεγέρθηκε.
Μόνο με την εμφάνιση της λιγότερο ακατάλληλης μεθόδου συμπίεσης στο στήθος αρκετά χρόνια αργότερα αποκαταστάθηκε η δημοκρατική εμφάνισή της αναζωογόνησης.
Ωστόσο, η άποψη του Beck για τον θάνατο ως γενικά αναστρέψιμο έμεινε κολλημένη, φτάνοντας στο απόγειό της το 1960, όταν μια ιστορική ιατρική μελέτη δήλωσε ότι το «συνολικό ποσοστό μόνιμης επιβίωσης» της αναζωογόνησης ήταν 70%.
Μεταγενέστερες μελέτες διόρθωσαν αυτό το υπερβολικά αισιόδοξο εύρημα, αλλά η φήμη της αναζωογόνησης ως ευρέως εφαρμόσιμη και εξαιρετικά επιτυχημένη είχε ήδη εξασφαλιστεί.
Πρόσφατες αναφορές δείχνουν ότι αυτή είναι μια φήμη που διατηρεί μέχρι σήμερα.
Σύνδεσμος για την ανάρτηση: https://theconversation.com/reversing-death-the-weird-history-of-resuscitation-168592
