Η ματζουράνα ήταν γνωστό φυτό στον Θεόφραστο και τον Διοσκουρίδη, αλλά και στους Άραβες (τονωτικά λουτρά, αρώματα).
Αυτοφύεται στην Κύπρο και την Ανατολία της Τουρκίας και έχει εγκλιματιστεί λόγω μακροχρόνιας καλλιέργειας σε πολλές χώρες της Μεσογείου, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Οι ιδιότητες που της αποδίδονται είναι ορεκτική, ηρεμιστική, αντισπασμωδική, εφιδρωτική, αντιμικροβιακή, αντιμυκητιακή, αντισηπτική, αντιοξειδωτική, αποχρεμπτική, τονωτική, αντισπασμωδική, αναλγητική, σπασμολυτική, αντικαταθλιπτική.
Η γεύση της είναι θερμή, οξεία, πικάντικη, γλυκερή σε σχέση με της ρίγανης, ηπιότερη σε σχέση με του θυμαριού.
Δίνει ένα ιδιαίτερο άρωμα που μοιάζει τόσο με της ρίγανης (εξαιτίας της καρβακρόλης) όσο και με το θυμάρι.
Το έγχυμα είναι ορεκτικό, ευεργετικό για το στομάχι, αντισπασμωδικό και διουρητικό. Πολλές θεραπευτικές ιδιότητες αποδίδονται στην ματζουράνα, αλλά μέχρι στιγμής δεν είναι επαρκώς τεκμηριωμένες επιστημονικά.
Σε συνδυασμό με μαραθόσπορο, σιδηρίτη και ορεινό θρούμπι θεωρείται ευστόμαχο ρόφημα.
Η χρήση της μεγάλες δόσεις μπορεί να είναι ηπατοτοξική, γι’ αυτό και η κατάχρηση του ροφήματος είναι επικίνδυνη.