Ακόμη και πριν από την πανδημία, περίπου ένας στους πέντε Αμερικανούς υπέφερε από χρόνιο πόνο.
Μετά από ενάμιση χρόνο γεμάτο άγχος, θλίψη και συχνά καθιστική συμπεριφορά, αυτός ο αριθμός έχει αυξηθεί .
Είναι, φυσικά, αδύνατο να μιλήσουμε για χρόνιο πόνο (που συνήθως ορίζεται ως πόνος που διαρκεί περισσότερο από έξι μήνες) στην Αμερική χωρίς να αντιμετωπίσουμε μια άλλη πανδημία: τον εθισμό στα οπιοειδή.
Με τόσο λίγες διαθέσιμες θεραπείες πόνου, πολλοί ασθενείς βλέπουν τις μόνες επιλογές τους ως συνεχιζόμενη αγωνία ή τον κίνδυνο μιας νέας, διαφορετικής ασθένειας.
Το 2020 περισσότεροι από 93.000 άνθρωποι πέθαναν από υπερβολική δόση ναρκωτικών, με το 70% περίπου να προκαλείται από οπιοειδή.
Και τα οπιοειδή δεν αντιμετωπίζουν πάντα τον πόνο.
Μόνο ένας στους τέσσερις ασθενείς με χρόνιο πόνο βρίσκει διαρκή ανακούφιση από τα παυσίπονα.
Ορισμένοι ασθενείς με πόνο έχουν κοιτάξει σε θεραπείες όπως η ομοιοπαθητική ή το Ρέικι .
Ή στρέφονται στο διαδίκτυο για ό,τι κρέμες, βραχιόλια, ή βότανα υπόσχονται ανακούφιση.
Οι ειδικοί έμειναν έκπληκτοι όταν είδαν αυτές τις προσεγγίσεις να λειτουργούν, αλλά η επιτυχία τους είναι συχνά σε μεγάλο βαθμό ψυχολογική .
Ο πόνος δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον εγκέφαλο.
“Το κλειδί για την επίλυση του χρόνιου πόνου”, λένε οι ειδικοί, “είναι να σπάσει η περίπλοκη αλληλεπίδραση φυσικών και ψυχολογικών παραγόντων, που είναι γνωστός ως ο κύκλος του πόνου”.
Έχουμε δημοσιεύσει πολλά άρθρα για το θέμα, μπορείτε να τα βρείτε:
Ο Ντέιβιντ Ντομπς μας εισάγει στη γλοία, ένα νευρικό κύτταρο που αγνοείται από καιρό που ελέγχει αθόρυβα τον χρόνιο πόνο από τις σκιές.
Η Juno DeMelo μοιράζεται πώς ένα βιβλίο 30 ετών του Δρ Τζον Σάρνο θεράπευσε έναν κυριολεκτικό πόνο στο πίσω μέρος του σώματός της.
Η Kari Cobham εξηγεί τη σημασία της επιμέλειας της θεραπείας σας.
Η Sushma Subramania συμβουλεύει πώς να βρείτε έναν ψυχολόγο πόνου.
Η Gretchen Reynolds προτείνει τρόπους για να χρησιμοποιήσετε την άσκηση για ανακούφιση, και,
-ο Cameron Walker λέει ότι ακόμη και η αλλαγή του τρόπου που μιλάτε για τον πόνο σας μπορεί να σας βοηθήσει.
Τίποτε από αυτά δεν σημαίνει ότι ο πόνος είναι μόνο δημιούργημα του μυαλού.
Αντίθετα, η πιο πρόσφατη επιστήμη δείχνει ότι υπάρχουν πολλά ισχυρά εργαλεία διαθέσιμα στους ασθενείς για να πάρουν τον έλεγχο του πόνου στη ζωή τους – και ίσως να ξεκινήσουν εκ νέου.
-Η νέα επιστήμη ξαναγράφει το βιβλίο για τον χρόνιο πόνο -και μπορεί να κάνει τη θεραπεία πιο προσιτή.
Ο χρόνιος πόνος είναι ένα από τα πιο δαπανηρά ιατρικά προβλήματα στον κόσμο, που επηρεάζει έναν στους πέντε ανθρώπους και ένα από τα πιο μυστηριώδη.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ωστόσο, οι ανακαλύψεις σχετικά με τον κρίσιμο ρόλο που διαδραματίζει η γλοία – ένα σύνολο κυττάρων του νευρικού συστήματος που κάποτε θεωρούνταν απλά υποστηρίγματα για τους νευρώνες – έχουν ξαναγράψει την επιστήμη του χρόνιου πόνου.
Αυτά τα ευρήματα έδωσαν στους ασθενείς και τους γιατρούς μια σκληρή επιστημονική εξήγηση, καθώς ο χρόνιος πόνος προηγουμένως δεν είχε (εξήγηση).
Με αυτόν τον τρόπο, αυτή η αναδυόμενη επιστήμη του χρόνιου πόνου αρχίζει να επηρεάζει τη φροντίδα — όχι δημιουργώντας νέες θεραπείες , αλλά νομιμοποιώντας τον χρόνιο πόνο, ώστε οι γιατροί να τον πάρουν πιο σοβαρά.
Παρόλο που τα γλοία είναι διάσπαρτα σε όλο το νευρικό σύστημα και καταλαμβάνουν σχεδόν το μισό χώρο του, έλαβαν πολύ λιγότερη επιστημονική προσοχή από τους νευρώνες, οι οποίοι εκτελούν το μεγαλύτερο μέρος της σηματοδότησης στον εγκέφαλο και το σώμα.
Μερικοί τύποι γλοίας μοιάζουν με νευρώνες, με σώματα που μοιάζουν με αστερίες, ενώ άλλοι μοιάζουν με δομές χτισμένες με σύνολα Erector, με τα μακριά, ευθύγραμμα δομικά μέρη τους ενωμένα στους κόμβους.
Όταν ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά στα μέσα του 1800, η γλοία – από την ελληνική λέξη για την κόλλα – θεωρήθηκε ότι ήταν απλώς συνδετικός ιστός που συγκρατεί τους νευρώνες μαζί .
Αργότερα, μετονομάστηκε σε πόνο του νευρικού συστήματος janitorial του προσωπικού .
Στη δεκαετία του 1990 παρομοιάστηκαν με το προσωπικό γραμματείας όταν ανακαλύφθηκε ότι βοηθούν επίσης τους νευρώνες να επικοινωνούν.
Έρευνες τα τελευταία 20 χρόνια, ωστόσο, έχουν δείξει ότι η γλοία δεν υποστηρίζει και ανταποκρίνεται μόνο στη νευρωνική δραστηριότητα όπως τα σήματα πόνου – συχνά την κατευθύνουν, με τεράστιες συνέπειες για τον χρόνιο πόνο.
Εάν το ακούτε αυτό για πρώτη φορά και είστε ένας από τους πάνω από δισεκατομμύρια ανθρώπους στη Γη που υποφέρουν από χρόνιο πόνο (που σημαίνει πόνος που διαρκεί περισσότερο από τρεις έως έξι μήνες που δεν έχει εμφανή αιτία ή έχει γίνει ανεξάρτητος από τον τραυματισμό ή ασθένεια που την προκάλεσε), μπορεί να μπείτε στον πειρασμό να πείτε ότι τα γλοία σας δυσκολεύουν τη δουλειά τους για τη διαχείριση του πόνου.
Και θα είχες δίκιο. Γιατί στον χρόνιο πόνο, οι ερευνητές πιστεύουν τώρα, η γλοία οδηγεί ένα υγιές δίκτυο πόνου σε μια απορυθμισμένη κατάσταση, στέλνοντας ψευδή και καταστροφικά σήματα πόνου που δεν τελειώνουν ποτέ.
Ο πόνος τότε δεν γίνεται προειδοποίηση βλάβης, αλλά η πηγή του.
“Δεν είναι σύμπτωμα“, αλλά, όπως το θέτει ο ερευνητής του πόνου του Stanford, Elliot Krane, «η δική του ασθένεια».
Πώς λειτουργεί το σύστημα πόνου — και πάει στραβά.
Το σύστημα πόνου γενικά λειτουργεί σε τρία διαφορετικά στάδια.
Πρώτον, όταν ένας τραυματισμός ή μια πάθηση προκαλεί βλάβη – ας πούμε ότι μόλις αγγίξατε ένα καυτό τηγάνι – οι μακριές νευρικές ίνες στο δάχτυλό σας αντιλαμβάνονται τη ζημιά και στέλνουν ένα μήνυμα πόνου προς τον εγκέφαλό σας.
Στο δεύτερο στάδιο, αυτά τα σήματα εισέρχονται στη σπονδυλική στήλη σας και, σε μια μεταβίβαση που παρακολουθείται και μερικές φορές τροποποιείται από κοντινή γλοία, μεταπηδούν σε άλλους νευρώνες εντός του νωτιαίου μυελού.
Στο τρίτο στάδιο αυτού του συστήματος συναγερμού, αυτοί οι νευρώνες του νωτιαίου μυελού μεταφέρουν τα σήματα σε ένα σημείο στον εγκεφαλικό φλοιό σας που σχετίζεται με την άκρη του δακτύλου σας και δημιουργούν την αίσθηση του πόνου που καίει.
Καταριέσαι.
Το πρώτο μέρος αυτού του συστήματος συναγερμού – που μεταφέρει το σήμα πόνου προς το κεντρικό νευρικό σύστημα – λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό σε έναν εξαιρετικά αποδοτικό αυτόματο πιλότο.
Οι κύριοι παίκτες του είναι οι μακροί ευαίσθητοι στον πόνο νευρώνες που τρέχουν από το δάχτυλο στο νωτιαίο μυελό, και πυροδοτούν γρήγορα ένα αντανακλαστικό που σας κάνει να τραβάτε πίσω το χέρι σας.
Ωστόσο, στο δεύτερο στάδιο, όταν αυτά τα σήματα πλησιάζουν τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό, τα πράγματα μπλέκονται.
Είναι εδώ, κατά τη μεταβίβαση από το περιφερικό στο κεντρικό νευρικό σύστημα, που μια αφθονία γλοίας ρυθμίζει σε μεγάλο βαθμό τα σήματα πόνου, ας πούμε, ενισχύοντας ή μειώνοντας την ένταση ή τη διάρκειά τους.
Και είναι εδώ που τα πράγματα μπορεί να πάνε στραβά και να προκαλέσουν χρόνιο πόνο.
Όπως έχει δείξει μια πληθώρα πρόσφατων ερευνών , ο χρόνιος πόνος αναπτύσσεται επειδή τα γλοία επιταχύνουν το σύστημα του πόνου σε έναν ατελείωτο φλεγμονώδη βρόχο που προκαλεί τα νεύρα να δημιουργήσουν έναν διαρκή συναγερμό πόνου.
Δεν είναι ακόμα σαφές ακριβώς πώς ή γιατί αναπτύσσεται αυτή η κακοδιαχείριση των γλοιακών.
Μπορεί να εμφανιστεί είτε μετά από τραυματισμό είτε φαινομενικά από το πουθενά.
Ο πόνος από έναν ή και πολλαπλούς τραυματισμούς, όπως σε ένα ατύχημα αυτοκινήτου, συνήθως διαρκεί μέρες ή εβδομάδες και στη συνέχεια μειώνεται και μηδενίζεται.
Αλλά, μερικές φορές το ρυθμιστικό σύστημα της γλοίας συνεχίζει να στέλνει τα σήματα πόνου μετά την επούλωση του ιστού.
Αυτά μπορεί ακόμη και να εξαπλωθούν σε άλλες περιοχές, προκαλώντας ακόμη περισσότερο πόνο.
Η Glia μπορεί να δημιουργήσει ένα δύσκολο χάος για να ξεμπερδέψει.
Θεωρητικά, ο εντοπισμός της γλοίας ως “ένοχο” του χρόνιου πόνου θα πρέπει να διευκολύνει την εύρεση λύσης.
Δυστυχώς δεν έχει βρεθεί λύση, τουλάχιστον όχι ακόμα.
Δεν μπορείτε απλώς να εξαλείψετε τα γλοία – είναι πολύ σημαντικά – και τα τρέχοντα παυσίπονα δεν βοηθούν επειδή στοχεύουν νευρώνες, όχι γλοία.
Και τα γλοία είναι τραγελαφικά ευέλικτα.
Μεταδίδουν πληροφορίες μέσω δεκάδων οδών επικοινωνίας.
«Σχεδόν κάθε τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν οι νευρώνες», είπε ο Νταγκ Φιλντς, ερευνητής της γλοίας στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας, «χρησιμοποιούν επίσης τα γλοιά».
Σε έναν πιο ευγενικό κόσμο, αυτά τα μονοπάτια θα προσφέρουν στόχους για φάρμακα ή άλλες θεραπείες.
Αλλά στα τρομακτικά πολύπλοκα συστήματα στα οποία λειτουργούν τα glia, αυτές οι προσπάθειες έχουν μέχρι στιγμής αποδειχθεί άκαρπες.
“Καμία θεραπεία δεν έχει φτάσει ακόμα από τον πάγκο του φαρμακείου στο κρεβάτι.
Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει”, είπε ο Δρ Φιλντς:
«Οι νευροεπιστήμονες έχουν μελετήσει τους νευρώνες για πάνω από έναν αιώνα, αλλά ακόμη ανακαλύπτουν τη γλοία».
Σύνδεσμος για την δημοσίευση: https://www.nytimes.com/2021/11/09/well/mind/glial-cells-chronic-pain-treatment.html