Μπορεί και να μην κινδυνεύουν οι γυναίκες στις οποίες έχουν εμφυτευθεί οι ύποπτες σιλικόνες της γαλλικής εταιρείας PIP επισημαίνει σε ανακοίνωσή του ο πλαστικός χειρουργός Στρατής Γαβριήλ που χρησιμοποίησε τα συγκεκριμένα προϊόντα σε 17 ασθενείς του.
Όπως λέει: «Γιατί ένα ένθεμα, που χρησιμοποιήθηκε σε μια γυναίκα μπορεί να ήταν παραγωγής το 2008 παραδείγματος χάριν και να μην υπάρχει βιομηχανική σιλικόνη. Επίσης δεν έχουν όλες οι παρτίδες αυτό το είδος σιλικόνης. Επομένως μια γυναίκα, που σήμερα φέρει ενθέματα PIP δεν σημαίνει ότι και υποχρεωτικά αυτά είναι γεμισμένα με ακατάλληλη σιλικόνη».
Διευκρινίζει επίσης ότι: «Μπορεί να κινδυνεύει, μπορεί και όχι. Εφόσον το ένθεμα είναι ακέραιο και η βιομηχανική σιλικόνη δεν έρχεται σε επαφή με τον οργανισμό δεν κινδυνεύει.
Η σιλικόνη αυτή δεν είναι εκ προοιμίου τοξική. Δεν έχουν γίνει ιατρικές μελέτες για τη τοξικότητα της συγκεκριμένης σιλικόνης. Σίγουρα δεν αποκλείεται να είναι βλαβερή. Δεν έχει αποδειχτεί η συμβατότητά της».
Σχετικά με το αν πρέπει να αντικατασταθούν οι ακατάλληλες σιλικόνες υπογραμμίζει ότι: «εφόσον αποδειχτεί με υπερηχογράφημα ότι δεν υπάρχει ρήξη του περιβλήματος δεν είναι επιτακτική η ανάγκη αλλαγής. Όμως ποιος μπορεί να ζει με το άγχος πότε μπορεί να υπάρξει ρήξη του περιβλήματος; Και αν υπάρχει ρήξη κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι πράγματι είναι τοξική. Πάλι κανείς δεν μπορεί να ζει με το άγχος να είναι το πειραματόζωο απόδειξης της τοξικότητάς της ή όχι. Και αν υπάρχει μικροδιαρροή, που δεν αποδεικνύεται υπερηχογραφικά;»
Ωστόσο ο κ.Γαβριήλ συνιστά προληπτική αλλαγή της σιλικόνης και για λόγους ψυχολογικούς της γυναίκας.
Σε ότι αφορά το κόστος αντικατάστασης αναφέρει: «Ασφαλώς και το κόστος αλλαγής του ενθέματος θα πρέπει να επιβαρύνει την εταιρεία PIP. Ποιος όμως θα έκανε προσφυγή εναντίον μιας εταιρείας που έχει κλείσει και οι ιδιοκτήτες της έχουν εξαφανιστεί; Θα καταφέρει να αποζημιωθεί; Το Γαλλικό κράτος αποφάσισε να καλύψει το κόστος αλλαγής σε γυναίκες που φέρουν ένθεμα τέτοιο, μόνο σε εκείνες για τις οποίες η επέμβαση έγινε για λόγους αποκατάστασης και όχι για αισθητικούς. Άρα το κόστος θα επιβαρύνει δυστυχώς τις ίδιες. Μένει λοιπόν στο ανθρωπισμό των γιατρών να αλλάξουν τα ενθέματα αυτά με το μικρότερο κόστος, και το μικρότερο κόστος θα ήταν, αυτοί οι γιατροί να παρέχουν την υπηρεσία τους δωρεάν παλεύοντας ταυτόχρονα να πετύχουν καλύτερες τιμές αγοράς άλλου ενθέματος έγκριτων εταιρειών και διαπραγματευόμενοι με τις κλινικές να χαμηλώσουν το κόστος τους στις ιδιαίτερες αυτές περιπτώσεις».