Τι απασχολεί τους ασθενείς και δεν ξεκινούν έγκαιρα την θεραπεία με ινσουλίνη..
Η μελέτη DAWN (Diabetes Attitudes, Wishes and Needs) πραγματοποιήθηκε πρόσφατα με σκοπό να γίνει κατανοητή η απροθυμία των επαγγελματιών υγείας και των διαβητικών ασθενών να ξεκινήσουν ινσουλινοθεραπεία, καθώς και να εξεταστούν οι πεποιθήσεις τους σχετικά με αυτή (Peyrot, 2005). Αυτό το τμήμα της μελέτης DAWN αξιολόγησε τις απόψεις 2.681 γιατρών, 1.109 νοσηλευτών και 2.056 ασθενών με διαβήτη τύπου 2 που δεν είχαν αρχίσει ακόμα να λαμβάνουν ινσουλίνη.
Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν σημαντικό βαθμό ανησυχίας όσον αφορά στην έναρξη ινσουλινοθεραπείας τόσο μεταξύ των ασθενών όσο και μεταξύ των επαγγελματιών της υγείας. Περισσότεροι από τους μισούς ασθενείς εξέφρασαν την ανησυχία τους και ένα τρίτο των γιατρών δήλωσε πως αναβάλλει την έναρξη της θεραπείας με ινσουλίνη έως ότου να είναι “απολύτως απαραίτητη” (Peyrot, 2005).
Η μελέτη αποκάλυψε επίσης ότι ορισμένες παρανοήσεις σχετικά με τη χρήση της ινσουλίνης είναι αρκετά διαδεδομένες. Περισσότεροι από τους μισούς ασθενείς πίστευαν ότι η έναρξη ινσουλινοθεραπείας σήμαινε ότι είχαν αποτύχει να αντιμετωπίσουν το διαβήτη τους ή αντιμετώπιζαν την ανάγκη για ινσουλίνη ως τιμωρία, ενώ μόνο ένας στους πέντε ασθενείς πίστευε ότι η ινσουλίνη θα τον βοηθούσε να αντιμετωπίσει καλύτερα το διαβήτη του (Peyrot, 2005).
Γενικά, αυτή η μελέτη υποδεικνύει ότι υπάρχουν προκαταλήψεις σχετικά με τη χρήση της ινσουλίνης, ευρέως διαδεδομένες και εγκατεστημένες στη νοοτροπία των ασθενών, ενώ υπάρχει και μία γενικότερη απροθυμία να ξεκινήσουν ινσουλινοθεραπεία.
Η αύξηση του σωματικού βάρους ως εμπόδιο στη θεραπεία
Η ινσουλινοθεραπεία συχνά καθυστερεί εξαιτίας του ότι τόσο οι γιατροί όσο και οι ασθενείς ανησυχούν για τυχόν αύξηση του σωματικού βάρους. Η πλειονότητα των ασθενών με διαβήτη τύπου 2 είναι ήδη υπέρβαροι ή παχύσαρκοι (Daousi, 2006) και περαιτέρω αύξηση του βάρους σε αυτούς τους ασθενείς είναι ανεπιθύμητη τόσο από σωματικής όσο και από ψυχολογικής πλευράς. Η απροθυμία τόσο των γιατρών όσο και των ασθενών να ξεκινήσουν την ινσουλινοθεραπεία ονομάστηκε “ψυχολογική αντίσταση στην ινσουλίνη” (Korytkowski, 2002).
Ακόμη κι αν γίνει έγκαιρα η έναρξη της θεραπείας με ινσουλίνη, οι συναισθηματικές επιπτώσεις της αύξησης του βάρους συμβάλουν επίσης στην περιορισμένη συμμόρφωση των ασθενών και στην πλημμελή αντιμετώπιση του διαβήτη τους (Snoek, 2000).
Η πλειονότητα των ασθενών με διαβήτη τύπου 2 είναι ήδη υπέρβαροι ή παχύσαρκοι και περαιτέρω αύξηση βάρους σε αυτούς τους ασθενείς είναι ανεπιθύμητη τόσο από σωματικής όσο και από ψυχολογικής πλευράς.
Συμμετέχοντες συγγραφείς:
Dr. Vivian Fonseca
Tulane University School of Medicine, USA
Dr. Andreas Liebl
Centre for Diabetes and Metabolism, Germany
Professor Frank Snoek
Vrije Universiteit Medical Centre, the Netherlands