Όπως είναι ευρέως γνωστό, η σωματική άσκηση παίζει καθοριστικό ρόλο στη θεραπεία και την πρόληψη του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.
Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί πως οι αερόβιες ασκήσεις αντοχής, όπως το τζόκινγκ, δεν έχουν σημαντική επίδραση στη βελτίωση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη.
Αντίθετα, η υψηλής έντασης διαλειμματική προπόνηση σε συνδυασμό με σύντομες δυναμικές αναερόβιες ασκήσεις, μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματικότερη, καθώς η συμμετοχή περισσότερων μυϊκών ομάδων, πολλαπλασιάζει τα ευεργετικά αποτελέσματα.
Νέα έρευνα κατέληξε στο συνδυασμό ασκήσεων που μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά τους ασθενείς με παχυσαρκία και διαβήτη τύπου 2.
Συγκεκριμένα, η υψηλής έντασης διαλειμματική προπόνηση σε συνδυασμό με κωπηλασία και ποδηλασία, μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς με παχυσαρκία και διαβήτη τύπου 2 να βελτιώσουν την ευαισθησία στην ινσουλίνη, τη σύσταση του σώματος και την καρδιοαναπνευστική τους ικανότητα.
Στη μελέτη, με επικεφαλής τη Δρα Maria Petersen από το Κέντρο για τον Διαβήτη Steno του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Όντενσε στη Δανία, συμμετείχαν 48 άνδρες, από τους οποίους οι 15 ήταν παχύσαρκοι και είχαν διαβήτη τύπου 2 (μέσος ΔΜΣ 31 κιλά / m2), καθώς και δύο ομάδες ανδρών αντίστοιχης ηλικίας με φυσιολογική αντίσταση στην ινσουλίνη. Τις ομάδες των μη διαβητικών αποτελούσαν 15 παχύσαρκοι εθελοντές (μέσος ΔΜΣ 31 κιλά / m2) και 18 με φυσιολογικό βάρος (μέσος ΔΜΣ 24 κιλά / m2).
Οι συμμετέχοντες παρακολούθησαν ένα πρόγραμμα υψηλής έντασης διαλειμματικής προπόνησης για οκτώ εβδομάδες με τρεις προπονήσεις την εβδομάδα, συνδυαστικά με ποδηλασία και κωπηλασία.
Τα αποτελέσματα της προπόνησης στα σώματα των συμμετεχόντων αξιολογήθηκαν μέσω μίας σειράς εξετάσεων για την εκτίμηση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη και του μεταβολισμού της.
Οι προπονήσεις HIIT αποτελούνταν από πέντε σετ του ενός λεπτού αερόβιων ασκήσεων με ενδιάμεση ανάπαυση ενός λεπτού, εναλλασσόμενες μεταξύ ποδηλασίας και κωπηλατικής.
Στην αρχή της μελέτης, οι διαβητικοί ασθενείς είχαν 35-37% χαμηλότερη ευαισθησία στην ινσουλίνη και περίπου 13% χαμηλότερη καταστολή της οξείδωσης των λιπιδίων (η χαμηλότερη καταστολή αποτελεί επιπλέον δείκτη μικρής ευαισθησίας στην ινσουλίνη) σε σύγκριση με τους μη διαβητικούς συμμετέχοντες. Μετά τις οκτώ εβδομάδες, όλες οι ομάδες παρουσίασαν σημαντική βελτίωση στην ευαισθησία στην ινσουλίνη.
Η μέση αύξηση 32-37% σημειώθηκε στους κανονικούς και παχύσαρκους άνδρες, ενώ η αύξηση στους διαβητικούς συμμετέχοντες ήταν κατά μέσο όρο 44%.
Για την ομάδα των διαβητικών, βελτίωση παρατηρήθηκε και στα επίπεδα σακχάρου στο αίμα, τόσο στη μείωση της γλυκόζης-πλάσματος νηστείας όσο και της γλυκοποιημένης αιμοσφαιρίνης (ένα μέτρο ελέγχου του σακχάρου στο αίμα).
Το σωματικό λίπος μειώθηκε κατά 1,6-2,3 κιλά και στις τρεις ομάδες, ενώ η μυϊκή μάζα αυξήθηκε κατά 0,9-1,5 κιλά στους παχύσαρκους άνδρες, με ή χωρίς διαβήτης τύπου 2. Επιπλέον, παρατηρήθηκε ότι η μέγιστη απόδοση οξυγόνου αυξήθηκε κατά 10% στους κανονικούς και παχύσαρκους άνδρες και κατά 15% στην ομάδα των διαβητικών.
Τέλος, σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, η συγκεκριμένη προπόνηση βελτίωσε τον έλεγχο του γλυκαιμικού δείκτη.