Η νευρική ανορεξία (anorexia nervosa) είναι μια γενετικά καθορισμένη διαταραχή του εγκεφάλου. Αφορά δηλαδή άτομα των οποίων το γενετικό προφίλ καθιστά τον εγκέφαλό τους περισσότερο ευαίσθητο στη συγκεκριμένη διαταραχή σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Οι γονείς των ατόμων που νοσούν με διατροφικές διαταραχές έχουν πολύ υψηλό στρες της τάξης του 40% και περίπου το 47% έχει κλινικά σημάδια κατάθλιψης, ενώ ο μέσος όρος διάρκειας της νόσου της διατροφικής διαταραχής είναι τα 9 χρόνια.
Η κα Μαρία Τσιάκα, διευθύντρια του Ελληνικού Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών και υποψήφια Διδάκτωρ του Kings College, οικογενειακή θεραπεύτρια εξειδικευμένη στις διατροφικές διαταραχές, είναι η πρώτη συγγραφέας-ερευνήτρια της μελέτης που διενήργησε το Ινστιτούτο Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Kings College του Λονδίνου, στην Αθήνα από τον Απρίλιο του 2012 έως τον Απρίλιο του 2014. Η έρευνα παρουσιάστηκε στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Ψυχοθεραπείας που έγινε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2015, ενώ έχει κατατεθεί για έγκριση δημοσίευσης στο επιστημονικό περιοδικό European Eating Disorders Review.
Σύμφωνα με την κα Τσιάκα η κατάθλιψη συνδέεται με ένα βασικό χαρακτηριστικό που εμφανίζουν οι γονείς και αυτό είναι η υπερπροστατευτικότητα. «Κάτι που λειτουργεί με έναν τρόπο αρνητικό ως προς τη διαχείριση της ασθένειας. Αυτό δείχνουν όλες οι έρευνες στο εξωτερικό και αυτό προσπαθήσαμε κι εμείς να μελετήσουμε. Όσο πιο βαριά είναι η μορφή της κατάθλιψης που παρουσιάζει ένας γονιός, τόσο περισσότερο υπερπροστατευτικός γίνεται, δείχνει η έρευνα. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να συντηρηθεί χρονικά και να ισχυροποιηθεί η νόσος του παιδιού του. Δεν είναι τυχαίο που το δείγμα είναι από τα μεγαλύτερα δείγματα παγκοσμίως με τόσο υψηλό μέσο όρο παραμονής μέσα στη νόσο της διατροφικής διαταραχής, τα εννιά χρόνια. Μιλάμε, πλέον, για χρόνια νόσο».
Συμπεριφορές που σηματοδοτούν τη νευρική ανορεξία
Εκτός από την ορατή μεγάλη απώλεια κιλών, υπάρχουν συμπεριφορές που σηματροδοτούν τη νευρική ανορεξία.
«Το άτομο αρχίζει και περιορίζει μεγάλες γκάμες τροφών. Το βασικό είναι ότι στην αρχή αποκλείουν από το διατροφολόγιο τους τα γλυκά, μετά πετάνε ότι αφορά τους υδατάνθρακες και μετά αρχίζουν και περιορίζουν πάρα πολύ την πρωτεΐνη και τα τυριά. Επί της ουσίας, καταλήγουν να κάνουν μονοφαγίες, γιατί θεωρούν ότι με αυτή την κατανάλωση τροφών επιτυγχάνεται ακόμη μεγαλύτερη μείωση βάρους. Αυτό είναι το ένα.
Μετά ο ασθενής, αρχίζει και γίνεται πάρα πολύ επιθετικός. Θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο σε ότι αφορά στην τροφή. Από τον τρόπο παρασκευής της τροφής, μέχρι τι ώρα θα φάει, πόσο θα φάει, πού θα το φάει. Οι καυγάδες είναι ομηρικοί γύρω από τα τραπέζια.
Ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι αποφεύγει να πει την αλήθεια και συχνά λέει ψέματα στους οικείους του και στον ίδιο του τον εαυτό. Ο εγκέφαλος παθαίνει τέτοια βλάβη που νομίζει ότι έχει φάει, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει και δεν έχει καταναλώσει καμία τροφή».
Όσον αφορά στην εικόνα που βλέπει ο ασθενής στον καθρέφτη, υπάρχουν περιπτώσεις που δεν βλέπουν στο είδωλο τους κάτι αφύσικο, ενώ η καχεξία είναι εμφανής. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν ισχύει πάντα.
Πολλές γυναίκες έχουν την αίσθηση ότι έχουν χάσει πολύ βάρος και ότι πραγματικά είναι καχεκτικές, κυρίως στις περιπτώσεις που έχουμε οξεία μορφή ανορεξίας, στις εφήβους, ας πούμε, που μπορεί να έχουν χάσει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα πολλά κιλά. Εκεί έχουν πραγματική αντίληψη της εικόνας τους και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο περίγυρος αρχίζει και σχολιάζει πάρα πολύ αρνητικά το βάρος.
Οταν είσαι έφηβος είσαι πολύ επιρρεπής στις κριτικές των άλλων. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις που η απώλεια του βάρους γίνεται σταδιακά, οπότε ο περίγυρος δεν το αντιλαμβάνεται άμεσα.