Οι μνήμες και ειδικά οι φοβίες «κληροδοτούνται» στις επόμενες γενιές, επηρεάζοντας την ανθρώπινη συμπεριφορά, υποστηρίζει αμερικανική έρευνα, που «πιστεύει» ότι η βιολογική μνήμη μπορεί να μεταφερθεί μέσω αλλαγών στο σπέρμα από τους γονείς στα παιδιά και στα εγγόνια τους και πιθανώς ακόμη πιο βαθιά στο χρόνο.
Οι τραυματικές μνήμες που έζησε μια γενιά είναι δυνατό να μεταφερθούν στις επόμενες και με βιολογικό τρόπο σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας “Ελευθεροτυπία”. Οι τραυματικές μνήμες που έζησε μια γενιά είναι δυνατό να μεταφερθούν στις επόμενες και με βιολογικό τρόπο.Στον πυρήνα των μελετών του Τμήματος Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Εμορι της Ατλάντα, βρίσκεται το κομβικό ερώτημα κατά πόσο οι τραυματικές μνήμες που έζησε μια γενιά (π.χ. πόλεμος) είναι δυνατό να μεταφερθούν στις επόμενες και με βιολογικό τρόπο και όχι μόνο με πολιτισμικό ή διαπροσωπικό.
Οι Αμερικανοί ερευνητές τονίζουν ότι η ανακάλυψή τους μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους για τη θεραπεία των ανθρώπινων φοβιών, των μετατραυματικών διαταραχών και του άγχους, μέσω επεμβάσεων στο μηχανισμό της μνήμης του ασθενούς.
«Πειράματα σε ποντίκια έδειξαν ότι ένα τραυματικό γεγονός μπορεί να αφήσει το αποτύπωμά του στο DNA του σπέρματος και αυτό, με τη σειρά του, να μεταφέρει τη φοβία επηρεάζοντας τον εγκέφαλο και τη συμπεριφορά των μελλοντικών γενεών» δήλωσε στο BBC ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας δρ Μπράιαν Ντίας, υποστηρίζοντας ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και στους ανθρώπους – εκτίμηση που θα πρέπει να επιβεβαιωθεί από μελλοντικές έρευνες.
Οπως εξηγείται στο Nature και το Science, οι ερευνητές εκπαιδεύσαν μια γενιά ποντικιών να αποφεύγουν μια συγκεκριμένη οσμή (της χημικής ουσίας ακετονοφαινόνης), επειδή την είχαν συνδέσει με ένα ήπιο ηλεκτροσόκ. Στη συνέχεια, διαπιστώθηκε ότι τα ζώα πέρασαν αυτή την αποστροφή τους στην επόμενη και στη μεθεπόμενη γενιά, παρ’ όλο που επίτηδες οι επιστήμονες τα είχαν απομονώσει πλήρως από τους απογόνους τους και τα «εγγόνια» τους δεν είχαν ποτέ πριν συναντήσει αυτή τη μυρωδιά.
«Το αρνητικό συναίσθημά τους ήταν έμφυτο, δηλαδή προϊόν βιολογικής μνήμης» λέει ο Ντίας, επισημαίνοντας ότι η αρνητική αντίδραση των «εγγονιών» ήταν περίπου 200% ισχυρότερη απέναντι στο συγκεκριμένο ερέθισμα, σε σχέση με άλλα ποντίκια των οποίων οι πρόγονοι δεν είχαν εκτεθεί στην ίδια οσμή.
Ο ακριβής βιολογικός μηχανισμός δεν είναι ακόμα πλήρως κατανοητός, συνεχίζει το δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας. Το πιθανότερο -στην περίπτωση των πειραματόζωων- είναι ότι κάποιο χημικό αποτύπωμα της απεχθούς οσμής κατέληξε στο αίμα τους και επηρέασε την παραγωγή του σπέρματος, είτε, εναλλακτικά, ότι ο εγκέφαλός τους έστειλε ένα χημικό σήμα στο σπέρμα για να μεταβάλει αναλόγως το DNA του.