Η τροφική δυσανεξία (ή τροφική ευαισθησία) είναι εκείνη η διατροφική δυσλειτουργία κατά την οποία ο οργανισμός ενός ατόμου δυσκολεύεται να αφομοιώσει ένα συγκεκριμένο είδος τροφής, το οποίο είδος αν καταναλωθεί προκαλεί πεπτικά συμπτώματα.
Αυτά τα προβλήματα ποικίλλουν για κάθε άτομο.
Όταν μιλάμε για δυσανεξία σε τροφές, το μυαλό όλων πάει αποκλειστικά στις σωματικές επιπτώσεις της, δηλαδή στο φούσκωμα, στον στομαχικό πόνο, την δυσφορία κλπ .
Υπάρχουν όμως και οι ψυχολογικές επιπτώσεις , που συχνά περνάνε σε δεύτερη μοίρα και δεν υπολογίζονται ως εξίσου σημαντικό πρόβλημα.
Αρχικά το αίσθημα δυσφορίας, δεν είναι μόνο σωματικό αλλά και ψυχολογικό καθώς αυτή η αίσθηση απώλειας της οργανικής ισορροπίας επηρεάζει και την διάθεση αλλά και την συγκέντρωσή μας.
Επίσης, το αίσθημα περιορισμού που προκύπτει από αυτήν την απαγόρευση κατανάλωσης συγκεκριμένου είδους τροφών , προκαλεί υψηλή ψυχολογική πίεση αφού αναφέρεται ουσιαστικά σε απώλεια ελευθερίας επιλογών παρά την θέληση του ατόμου.
Κι αν αυτός ο περιορισμός είναι καλός για την υγεία του, στην ψυχική υγεία κάθε περιορισμός έχει επιπτώσεις, κάτι που όλοι ζήσαμε με τον COVID-19 για παράδειγμα.
Το φαγητό δεν είναι μόνο λήψη τροφής, είναι κοινωνικότητα, μέρος του πολιτισμού μας και αναπόσπαστο κομμάτι των σχέσεων μας.
Συνεπώς, ο αποκλεισμός για παράδειγμα από ένα εστιατόριο το οποίο προτιμά η παρέα αλλά εγώ δεν μπορώ να ακολουθήσω γιατί ο τύπος κουζίνας που σερβίρει εμπίπτει στα απαγορευμένα για εμένα, έχει ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη ιδιαίτερα αρνητικής εικόνας για τον εαυτό μου αφού θα νιώσω αποκλεισμένος από την κοινωνική επαφή και μη φυσιολογικός.
Η λύση στην διαχείριση αυτών των ψυχολογικών επιπτώσεων σε μια διατροφική δυσανεξία , είναι να το συζητώ τόσο με τον διατροφολόγο μου, αλλά και να ζητώ την βοήθεια ψυχολόγου συμπληρωματικά όταν νιώθω ότι το χρειάζομαι για να νοιώσω καλύτερα.