Όλοι θέλουμε να είμαστε αρεστοί.
Να μιλάει ο περίγυρος μας πάντα με καλά λόγια για μας και να μας επαινεί.
Πολλές φορές για να το επιτύχουμε αυτό είμαστε διατεθειμένοι να υιοθετήσουμε συμπεριφορές, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα το κάναμε και καταλήγουμε να πιεζόμαστε, να καταπιεζόμαστε ή και να ασφυκτιούμε.
Πώς λειτουργεί η ανάγκη της επιβεβαίωσης
Ένα απλό παράδειγμα είναι, η δυσκολία του να πούμε όχι.
Όλα τα παραπάνω περιγράφουν με λίγα λόγια, την ανάγκη που έχουμε για την επιβεβαίωση των άλλων, της οποίας τα αίτια, ενώ είναι μέσα μας καλά κρυμμένα, καταφέρνει τελικά να υποκινεί την συμπεριφορά μας.
Συχνά, δεν κάνουμε κάτι, γιατί φοβόμαστε ότι θα μας κρίνουν ή ότι θα μας απορρίψουν. Γιατί δεν μπορούμε να πούμε απλά την γνώμη μας, χωρίς να μας επηρεάζει τόσο η γνώμη των άλλων;
Γιατί αναζητούμε το δικό τους πολυπόθητο ναι;
Πολλές από τις φορές που νιώθουμε εκνευρισμένοι, θυμωμένοι, στενοχωρημένοι κ.τ.λ, αν παρατηρήσουμε τους εαυτούς μας, θα δούμε ότι αισθανόμαστε έτσι επειδή με κάποιον τρόπο δεν έχουμε λάβει την επιβεβαίωση που θέλαμε.
Μπορεί να συμβιβαζόμαστε, να υποκύπτουμε, να ανεχόμαστε, να προσπαθούμε να σώσουμε τους άλλους κάνοντας τους ήρωες και τους σωτήρες.
Επίσης, μπορεί να κατηγορούμε ή να υποτιμούμε και να κρίνουμε εμείς οι ίδιοι τους άλλους για να μπορέσουμε να αντισταθμίσουμε το γεγονός ότι δεν έχουμε επιβεβαιωθεί και το ότι δεν έχει καλυφθεί αυτή μας η ανάγκη.
“Όλες αυτές οι συμπεριφορές κρύβουν αρκετό εγωισμό και ανάγκες, όσο κι αν φαίνεται παράξενο και δεν είναι τόσο αθώες όσο θέλουμε να πιστεύουμε”.
Η ανάγκη για επιβεβαίωση σε σύνδεση με την απόρριψη
Η ανάγκη για επιβεβαίωση συνδέεται με τον τρόπο που μεγαλώνουμε και με το πόση απόρριψη έχουμε βιώσει.
Ουσιαστικά είναι η ανάγκη μας για αγάπη και αποδοχή.
Έχουμε μεγαλώσει όμως πια!
Τώρα ξέρουμε ότι δεν γίνεται να μας συμπαθούν όλοι.
Ξέρουμε ότι δεν θα αρέσουμε σε όλους.
Ξέρουμε ότι δεν θα είμαστε αποδεκτοί από όλους.
Γιατί, λοιπόν, συνεχίζουμε να προσπαθούμε ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνουμε;
Τι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε;
Την γνώμη μας; Την επιθυμία μας; Τον εαυτό μας μήπως;
Γιατί δεν δίνουμε στον εαυτό μας τον χώρο που χρειάζεται για να υπάρχει;
Γιατί δεν δίνουμε και στους γύρω μας το δικαίωμα να μας επιλέξουν ή όχι;
Γιατί είμαστε δέσμιοι κατ’ αυτόν τον τρόπο;
“Όταν θα καταφέρουμε να αποδεχτούμε ότι όπως εμείς έχουμε το δικαίωμα να επιλέγουμε, έτσι το έχουν και οι γύρω μας, πιθανότατα θα έχουμε ξεκινήσει να σπάμε τα δεσμά μας και θα έχουμε αντιληφθεί ότι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε σε αυτή την περίπτωση για την ελευθερία μας είναι η αποδοχή της ελευθερίας του άλλου”, εξηγεί η Μαρία Βουρλιώτου, ψυχολόγος, προσθέτοντας:
“Γι αυτό δεν υπάρχει, όπως λέμε, (αλλά δεν κατανοούμε) σωστό και λάθος.
Το σωστό του ενός είναι το λάθος του άλλου.
Για οποιονδήποτε λόγο.
Επειδή έτσι έμαθε, έτσι συνήθισε, έτσι βολεύεται, έτσι του επιτάσσουν οι φόβοι και οι ανάγκες του… όμως κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ασπαστεί τίποτα που δεν είναι δικό του ή δεν του ταιριάζει.
Όταν, λοιπόν, θα είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη του “δεν ασπάζομαι”, “δεν συμφωνώ” κτλ (δεν χρειάζομαι την απ’ έξω από μένα επιβεβαίωση) κάνουμε ακόμη ένα βήμα προς την ελευθερία μας”.
Οι ατέλειές μας είναι η τελειότητά μας
Στην ουσία, η ανάγκη για επιβεβαίωση, είναι η ανάγκη να κάνουν οι άλλοι για μας, κάτι που δεν κάνουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας.
Δηλαδή, να τον πιστέψουμε, να τον φροντίσουμε, να τον στηρίξουμε… να τον αποδεχτούμε.
Στην πραγματικότητα καλούμαστε να νικήσουμε τις ανασφάλειές μας και να καλλιεργήσουμε την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή μας.
Όταν θα καταφέρουμε να εκτεθούμε χωρίς φόβο και με τόλμη σε ό,τι είναι αυτό που μας φοβίζει, δηλαδή στην πραγματική μας διάσταση, στην ανθρώπινη φύση μας και όταν θα δεχτούμε ότι δεν είμαστε μηχανές, αλλά άνθρωποι, και ότι δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να γίνουμε τέλειοι, γιατί είμαστε ήδη τέλειοι, ακριβώς έτσι όπως είμαστε… με τις ατέλειες μας, τότε κάτι θα έχουμε πετύχει.
Ενδυνάμωση μέσα από την αυτοπαρατήρηση
Από που να ξεκινήσουμε λοιπόν;
–Αρχικά μπορούμε να παρατηρήσουμε λίγο πιο προσεκτικά τη συμπεριφορά μας.
-Να προσπαθήσουμε να την κατανοήσουμε.
Ποια είναι τα πραγματική αίτια; γιατί το έκανα αυτό; γιατί αισθάνθηκα έτσι;
–Να επικεντρωθούμε λίγο σε μας, και να δούμε, γιατί εμάς μας αγγίζει τόσο η γνώμη των άλλων.
–Έπειτα μπορούμε να πειραματιστούμε.
Μέρα με τη μέρα. Να πούμε όχι, να βάλουμε τα όριά μας, να πούμε αυτό που θέλουμε και να δούμε τι θα γίνει.
Θα είναι τόσο τρομακτικό το αποτέλεσμα ή τελικά ήταν λίγο υπερβολικά τα πράγματα στο μυαλό μας;
Μήπως θα απολαμβάνουμε την αίσθηση ότι σιγά-σιγά μπορούμε να πατάμε στα πόδια μας και το ότι υποστηρίζουμε τον εαυτό μας;
-Και θυμηθείτε: αφήστε τους άλλους να αποφασίσουν για τον εαυτό τους, να κάνουν τις επιλογές τους.
Όταν δεν σας επιλέγουν-επιβεβαιώνουν δεν σημαίνει αυτό κάτι για την αξία σας ως άτομα!
Επιτρέψτε στους άλλους να μην σας επιλέξουν. Είναι δικαίωμά τους ! Κι εσείς το κάνετε!
“Είναι μαγεία να πιστεύεις στον εαυτό σου.
Αν μπορείς να το κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις τα πάντα”. – Βόλφγκανγκ Γκαίτε