Τότε, ο δάσκαλος σταματάει απότομα, γυρνάει προς την πλευρά του μαθητή του και τον ρωτάει «Μπορείς να διακρίνεις τι είναι αυτός ο ήχος;»
Ο μαθητής κοντοστάθηκε και αφού αφουγκράστηκε για λίγη ώρα απάντησε «Είναι μια καρότσα». Ο δάσκαλος δεν φάνηκε ικανοποιημένος από την απάντηση και ρώτησε εκ νέου «Ναι, είναι μια καρότσα αλλά τι καρότσα είναι;»
Ο μαθητής αφουγκράστηκε για λίγο ακόμα και ομολόγησε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει. Ο δάσκαλος τότε χαμογέλασε και του είπε
«Είναι μια άδεια καρότσα, γι αυτό κάνει τόσο θόρυβο», και συνέχισε «Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Όσο πιο άδειοι είναι, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν και τόσο πιο πολύ μιλάνε».
Aυτό το ηθικό δίδαγμα ίσως αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό τη συναναστροφή μας με τους «φωνακλάδες» γύρω μας, αυτούς τους πομπώδεις χωρίς λόγο ανθρώπους που το μόνο που καταφέρνουν να δείξουν με την προσπάθειά τους αυτή να φανούν είναι πόσο δεν πρέπει να αφουγκραζόμαστε την ποσότητα αλλά την ουσία. Η συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων έχει και το συνήθειο να μειώνει τους γύρω του προκειμένου να ανέβει αυτός. Πιστεύω πλέον είμαστε σε θέση να ξεχωρίζουμε αυτά τα σημάδια και για καλό μας «χτυπάνε» εξ αρχής το καμπανάκι.