Ο χρόνος μετουσιώνει, δε στερεί.
Ανταλλάσσει και δεν υπεξαιρεί.
Αναπροσαρμόζει, αλλά δεν καταχράται.
Καθορίζει προτεραιότητες, όμως δεν υποβιβάζει τα κίνητρα.
Την ορμή την μετατρέπει σε σύνεση, την απώλεια μνήμης σε κριτική ικανότητα, το σφρίγος που χάνεται, σε παρρησία, τις ανοιχτές επιλογές σε σταθερές αξίες, τον ενθουσιασμό σε οργανωτική αριστεία, την επανάσταση σε πολυφωνία και εναλλακτικές ερμηνείες.
Μα πάνω από όλα σου δίνει την πολυτέλεια να είσαι εκλεκτικός, το δικαίωμα να αποφασίζεις σε ποιους θα χαρίσεις τα πολύτιμα λεπτά της ζωής σου, με ποιους θα συναναστραφείς και ποιους θα απομακρύνεις.
Οι αποφάσεις σου με μαεστρία σε έφεραν μέχρι εδώ και αυτό σε εξουσιοδοτεί να θεωρείς τον εαυτό σου νικητή και επιβιώσαντα.
Αποκωδικοποιείς πια εύκολα τους υπαινιγμούς και αντιλαμβάνεσαι όσα δεν εννοούνται.
Μπορείς να προβλέπεις και να επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη, γνωρίζοντας από πριν ποιο τίμημα θα πληρώσεις για την έξαψη.
Η εμπειρία, όμως είναι το μεγαλύτερο τρόπαιο, και σε ωθεί πεισματικά να κοσμείς τη ζωή σου αποκλειστικά με πρόσωπα υπήνεμα και υποστηρικτικά.
Άτομα που σε προκαλούν να αισθάνεσαι όμορφα, όταν επικοινωνείς μαζί τους και σε εξελίσσουν πνευματικά όχι με τη σύγκρουση και την αντιπαράθεση, αλλά με το παράδειγμα και την καλή διάθεση.
Προκρίνεις πια αυτούς, που μέσα τους μπορείς να προβάλλεις τον εαυτό σου και να ταυτοποιήσεις τις νοηματοδοτήσεις σου.
Μοίρασες απλόχερα τη δύναμη σου σε αυτούς που το άξιζαν, σε εκείνους που υπαγόρευε η ανάγκη, αλλά και σε όσους το καπηλεύτηκαν.
Έμαθες να μην ανέχεσαι την έπαρση, την αχαριστία, την υποκρισία, την εριστικότητα, την κατάθλιψη, τη μεγαλομανία, τις ληρωδίες, την κομπορρημοσύνη και τη φαυλότητα
Δεν αισθάνεσαι πια ενοχές όταν αρνείσαι, όταν καθορίζεις τα όρια και το ζωτικό σου χώρο, όταν αποτραβιέσαι από την καθημερινότητα, για να σκεφτείς, όταν ξοδεύεις, για να νιώσεις την ηδονή του περιττού, όταν σταματάς να επενδύεις σε μια δουλειά που σε απομυζά, όταν ταξιδεύεις αφήνοντας πίσω σου ρουτίνες.
Οι ιεροτελεστίες και οι τελετουργίες σου σε γλιτώνουν πλέον από την κούραση και το άχθος αλλά μπορείς εύκολα να τις ανατρέπεις, χωρίς να γίνεσαι έρμαιο τους.
Απέδειξες στον εαυτό σου και στην κοινωνία πως πολιτεύτηκες σωστά και αυτό σε αναγάγει σε αριστοκράτη των επιλογών και σε προύχοντα των επιδιώξεων σου
Αν όμως ο χρόνος, σαν αλχημιστής, μετατρέπει σε χρυσάφι, όσα κάποτε απορρίφθηκαν ως συγκατάβαση και συμβιβασμός, λιγοστεύει και υφαρπάζει μες στη ζωή μας πρόσωπα αγαπημένα και πολύτιμα, συγγενείς και φίλους και έρωτες, που εξαφανίστηκαν με θρήνο και οιμωγή ή σιωπηλά με πένθος και καρτερία και στωικότητα.
Και ο θάνατος ή η απώλεια των προσώπων αυτών, η συνειδητοποίηση της φθίσης και της θνητότητας είναι αυτή, που επιβάλλει να χαρίζεις το νάμα της ψυχής σου και να περιβάλλεσαι από εκείνους που:
–Είναι παθιασμένοι με τη ζωή και ερωτευμένοι με τις επιδιώξεις τους
-Έχουν χιούμορ και μπορούν να αυτοσαρκάζονται
–Ξέρουν πως στον κόσμο τούτο λίγα είναι τα σοβαρά και άπειρα τα σοβαροφανή.
-Αισθάνονται ευγνωμοσύνη προς το Θεό, τον Άνθρωπο και τη Φύση
–Έχουν έμπνευση, που μετατρέπουν σε πράξη και πρωτοβουλία
-Διαθέτουν πνευματικότητα και κίνητρα για εξέλιξη
–Είναι αυθεντικοί και δεν σφετερίζονται τις προσπάθειες των άλλων
-Είναι συγκαταβατικοί, με ανοιχτό μυαλό και καινοτόμες ιδέες
-Είναι αφοσιωμένοι σε ανθρώπους, ιδανικά, σχέδια και στόχους.
-Μπορούν να απαξιώνουν τα προσχήματα, να ειρωνεύονται τις συμβάσεις, αλλά να τηρούν τις παραδόσεις και τους κανόνες, όταν χρειάζεται.
–Μπορούν να διακρίνουν το καλό ακόμα και όταν καλύπτεται από τη μεγαλύτερη δυσοσμία.
–Διυλίζουν τον κόσμο με το φίλτρο της προσωπικότητας τους και σε κερνούν από το απόσταγμα της ψυχής τους
-Μα πάνω από όλα να περιστοιχίζεστε από ανθρώπους που μπορούν να αγαπούν και πορεύονται χωρίς να μεμψιμοιρούν ή να φθονούν όσα δεν έχουν.
Του Ευστράτιου Παπάνη, Μόνιμου Καθηγητή Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου