Μια γυναίκα μέσης ηλικίας που έβλεπα για ένα περίπου χρόνο, είχε χάσει τα περισσότερα μαλλιά της από την ακτινοθεραπεία που έκανε για έναν όγκο στον εγκέφαλο. Την απασχολούσε πολύ η εμφάνιση της και συχνά μιλούσε για το πόσο φρικτή θα την έβρισκαν οι άλλοι, αν δεν φορούσε περούκα. Τη ρώτησα πως νόμιζε πως θα αντιδρούσα εγώ. Πίστευε ότι κι εγώ, θα άλλαζα άποψη για εκείνη.
Τις επόμενες εβδομάδες, άρχισε να επεξεργάζεται το ενδεχόμενο να βγάλει την περούκα της στο γραφείο μου και σε μια συνεδρία, μου ανακοίνωσε, πως είχε φτάσει η στιγμή.
Κόμπιασε λίγο κι αφού μου ζήτησε να κοιτάξω άλλού, έβγαλε την περούκα και με την βοήθεια ενός μικρού καθρέφτη, τακτοποίησε τις τούφες, που τις απέμειναν. Όταν ξαναέστρεψα το βλέμμα μου πάνω της, ένιωσα ένα στιγμιαίο-μόνο στιγμιαίο όμως- σοκ για το πόσο γερασμένη φαινότανε αλλά γρήγορα ξανασυνδέθηκα με την ουσία του συμπαθητικού ανθρώπου που γνώριζα και είχα την φαντασίωση ότι περνάω τα δάχτυλα μου από τα λιγοστά μαλλιά της. Όταν με ρώτησε πως ένιωθα, της ανέφερα την φαντασίωση. Τα μάτια της, γέμισαν δάκρυα κι άπλωσε το χέρι της να πάρει χαρτομάντηλο.
Αποφάσισα να προχωρήσω ακόμη πιο πέρα.
“Θέλεις να το δοκιμάσουμε; “Τη ρώτησα.
«Θα ήταν υπέροχο» απάντησε εκείνη κι έτσι κάθισα πλάι της, και της χάιδεψα τα μαλλιά και το κρανίο. Παρόλο που η εμπειρία αυτή κράτησε μόνο μερικές στιγμές, έμεινε ανεξίτηλη και στο δικό της και στο δικό μου μυαλό.
Η γυναίκα αυτή, ξεπέρασε τον καρκίνο της κι έπειτα από χρόνια, όταν ξαναγύρισε στο γραφείο μου για κάποιο άλλο ζήτημα, μου είπε ότι η στιγμή που της είχα αγγίξει το κεφάλι ήταν για εκείνη κάτι σαν επιφοίτηση, μια κίνηση τεράστιας επιβεβαίωσης που άλλαξε ριζικά την αρνητική εικόνα που είχε για τον εαυτό της.
Μια παρόμοια μαρτυρία προέρχεται από μια χήρα που βρισκόταν σε τέτοια απόγνωση, ώστε συχνά ερχόταν στο γραφείο μου, υπερβολικά θλιμμένη για να μιλήσει, αλλά την ανακούφιζε βαθύτατα και μόνο, το γεγονός πως της κρατούσα το χέρι. Πολύ αργότερα παρατήρησε πως αυτό ήταν μια καμπή στη θεραπεία της: της είχε δώσει την αίσθηση ότι στηριζόταν κάπου και της επέτρεψε να νιώσει συνδεδεμένη μαζί μου. Μου είπε ότι το χέρι μου, ήταν το τέρμα που την εμπόδισε να παρασυρθεί και να κατρακυλήσει στην απόγνωση.
Απόσπασμα από το βιβλίο του IRVIN D. YALOM «ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ – Πηγή glikiazoi.com