Ποιος είναι ο υπεύθυνος και σωστός κηδεμόνας σκύλου; Είναι ο άνθρωπος που αξίζει να τον μιμηθεί κανείς. Πρότυπο χρηστής συμπεριφοράς. Και κάθε στοιχείο της προσωπικότητάς του, αναγνωρίζεται κοινωνικά, αλλά και ηθικά.
«Ενσυναίσθηση, ευσυνειδησία και περιβαλλοντική ευαισθησία»… Αυτές είναι οι τρεις πολύτιμες αρετές ενός σωστού κηδεμόνα σκύλου, ο οποίος θα πρέπει, όχι μόνο να είναι σωστός απέναντι στον σκύλο του και στους τρίτους, αλλά και να διδάσκει ήθος και πολιτισμό με το παράδειγμά του.
Η απόκτηση ενός σκύλου είναι μια εύκολη, αλλά όχι και απλή, υπόθεση. Συνεπάγεται υποχρεώσεις, μεγάλη ευθύνη και σωστή συμπεριφορά απέναντι σε ανθρώπους μη φιλόζωους, που μπορεί να συναντήσει οπουδήποτε.
Τι εννοούμε, όμως, με αυτό το τρίπτυχο του σωστού φιλόζωου και κηδεμόνα σκύλου;
Ενσυναίσθηση: Είναι η αρετή, να μπορεί κάποιος να μπαίνει στη θέση του άλλου. Εν προκειμένω στη θέση ενός ανθρώπου που δεν έχει ζήσει ποτέ με κατοικίδια, δεν είχε ποτέ καμία επαφή μαζί τους, ίσως τον έχουν φοβίσει, μάλιστα, από μικρή ηλικία, ή είχε μια τραυματική εμπειρία, ο οποίος τα φοβάται, τα σιχαίνεται, ή του είναι αδιάφορα. (Δεν μιλάω, βέβαια, γι’ αυτούς που κάνουν κακό στα ζώα. Αυτοί είναι μια άλλη κατηγορία «ανθρώπων»).
Οι άνθρωποι αυτοί, έχουν κάθε λόγο και δικαίωμα να μη θέλουν τα ζώα στη ζωή τους, και εμείς οφείλουμε να σεβόμαστε την επιλογή τους. (Αν και από την εμπειρία μου, έχω δει ότι τέτοιοι άνθρωποι, όταν κάποια στιγμή «αναγκάζονται» για κάποιο λόγο να ζήσουν με ένα κατοικίδιο, γίνονται οι πιο φανατικοί φιλόζωοι!).
Χρέος μας, λοιπόν, είναι να μην τους ενοχλούμε, να μην τους προκαλούμε και να μην τους ασκούμε κριτική. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο σε εμάς που βρισκόμαστε «απέναντι», η υγιής μη φιλοζωία είναι μια επιλογή, την οποία οφείλουμε να σεβαστούμε σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο.
Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για εκείνους: Θα πρέπει να καταλάβουν ότι είναι επιλογή μας να έχουμε κατοικίδια, ότι είναι απολύτως φυσιολογική αυτή η επιλογή, και ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μας «κάνουν πόλεμο».
Ευσυνειδησία: Πρόκειται για τη βαθιά συνείδηση των υποχρεώσεων και της ευθύνης, που απορρέουν από το γεγονός ότι πήραμε υπό την αποκλειστική φροντίδα μας ένα ζώο. Ο σωστός κηδεμόνας, λοιπόν, οφείλει να του παρέχει επαρκή και σωστή σίτιση, να το βγάζει βόλτα για εκτόνωση και κοινωνικοποίηση, να παίζει μαζί του -γιατί το παιχνίδι είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι- και, τέλος, να του παρέχει ένα ασφαλές μέρος, όπου ο σκύλος θα μπορεί να χαλαρώσει όποτε θέλει, χωρίς να τον εκθέτει σε κινδύνους.
Ο σωστός κηδεμόνας, επίσης, θα πρέπει να έχει συνείδηση των συνεπειών των πράξεών του. Πολλοί πελάτες μου, μου έχουν διηγηθεί την ίδια ιστορία: «Στο πάρκο είδαν ότι ο σκύλος μου ήθελε να παίξει και να τρέξει και μου είπαν «λύσε τον, δεν τον λυπάσαι;». Τελικά, όμως, τον έχασα!». Αυτό, λοιπόν, που τους απαντώ είναι ότι σίγουρα ο σκύλος μας έχει ανάγκη να τρέξει ελεύθερος, αλλά πάντα σε περιφραγμένο χώρο, ή εάν έχει μάθει να επιστρέφει σε εμάς.
Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον ανεύθυνο να κάνουμε ριψοκίνδυνα πράγματα (μόνο και μόνο επειδή μας το είπε κάποιος άγνωστος στο πάρκο, ο οποίος, μάλιστα, δεν γνωρίζει τον σκύλο μας), που μπορεί να έχουν καταστροφικές συνέπειες.
Εμείς έχουμε ευθύνη για τον σκύλο μας και αν δεν νιώθουμε έτοιμοι να κάνουμε κάτι ή αν δεν είμαστε σίγουροι για την έκβασή του, δεν το κάνουμε.
Ας αναλογιζόμαστε τις συνέπειες των πράξεών μας, πριν τις κάνουμε και όχι εκ των υστέρων!
Περιβαλλοντική ευαισθησία: Πολλοί μη φιλόζωοι ασκούν συχνά κριτική στους κηδεμόνες σκύλων ότι δεν μαζεύουν τις ακαθαρσίες του ζώου τους. Και έχουν δίκιο! Άσχετα αν το πρόβλημά τους, δεν είναι πάντα ακριβώς αυτό…
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα περιττώματα του σκύλου μας:
● δεν γίνονται λίπασμα
● βιοδιασπώνται αργά, με αποτέλεσμα σε περιοχές όπου ο πληθυσμός των σκύλων είναι μεγάλος, τα εγκαταλελειμμένα περιττώματα συσσωρεύονται πιο γρήγορα από ό,τι διασπώνται.
● συντελούν στη ρύπανση του περιβάλλοντος
Είναι, λοιπόν, προς όφελός μας να μαζεύουμε τα περιττώματα του σκύλου μας: έτσι δείχνουμε σεβασμό προς τους συμπολίτες μας και επίσης καταφέρνουμε να γίνονται δεκτά τα ζώα μας οπουδήποτε, χωρίς παράπονα!
Ως κηδεμόνες σκύλων, όμως, έχουμε και ένα ακόμη μεγαλύτερο και σπουδαιότερο χρέος: να δείξουμε, με το παράδειγμά μας, στους μη φιλόζωους τον φιλοζωικό πολιτισμό, ώστε να τον ενστερνιστούν ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι. Οι λεκτικές επιθέσεις και η βία δεν οδηγούν πουθενά και δεν ωφελούν κανέναν. Με αυτόν τον τρόπο, οι δύο ομάδες (φιλόζωοι – μη φιλόζωοι) απλώς περιχαρακώνονται, χωρίς κανέναν ουσιαστικό διάλογο μεταξύ τους. Στόχος μας είναι να πείσουμε αυτούς τους ανθρώπους ότι ο φιλόζωος είναι ένας άνθρωπος πολιτισμένος, φιλάνθρωπος, ευγενικός, που νοιάζεται για κάθε αδύναμο πλάσμα, που βοηθάει, που σέβεται, που έχει ευαισθησίες, που έχει αρχές και ήθος.
Με λίγα λόγια, πρέπει να (απο)δείξουμε ότι φιλοζωία σημαίνει, πάνω απ’ όλα, παιδεία!».