Το τελευταίο διάστημα, στο κέντρο συζητήσεων στα social media, βρίσκεται και το θέμα για τα «άγρια σκυλιά» και πως αυτά μπορούν να επιτεθούν.
Σε κάποιες από αυτές τις επιθέσεις, δυστυχώς, έχουν χαθεί ζωές. Αλλά, με αφορμή τέτοιου είδους περιστατικά, όσοι δεν γνωρίζουν ή φοβούνται τον σκύλο, παραποιούν την αλήθεια και εντείνουν τον φόβο.
Eπίσης, παρατηρείται στους δρόμους, άνθρωποι να αλλάζουν κατεύθυνση όταν αντικρίζουν έναν μεγαλόσωμο σκύλο, ή να «κατηγορούν» τον ιδιοκτήτη/κηδεμόνα που τον συνοδεύει.
Ποια είναι η παραπληροφόρηση και γιατί συμβαίνουν τέτοιου είδους δυσάρεστα περιστατικά, μας εξηγεί η επαγγελματίας εκπαιδεύτρια σκύλων, Μαριέλα Πουλημένου.
«Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που φοβούνται τα σκυλιά. Που προσπαθούν με κάθε τρόπο να τα αποφύγουν, είτε είναι μικρόσωμα είτε μεγαλόσωμα και ανεξαρτήτως ιδιοσυγκρασίας.
Ο φόβος αυτός είναι γνωστός ως κυνοφοβία. Και είναι απόλυτα σεβαστός.
Ωστόσο, μέσω των social media καλλιεργείται ένας άλλος φόβος, ως προς τις μεγαλόσωμες φυλές τύπου Rottweiler, Doberman και Pitbull. Πρόκειται για παραπληροφόρηση.
Ως ιδιοκτήτρια μεγαλόσωμου σκύλου, ο οποίος φαινοτυπικά είναι Rottweiler, ομολογώ πως ύστερα από κάθε επίθεση μεγαλόσωμου σκύλου σε άνθρωπο, ο κόσμος μας αντιμετωπίζει στο δρόμο με διαφορετική στάση από τη συνηθισμένη: γονείς τραβούν απότομα τα παιδιά τους για να αποφύγουν τον σκύλο, δημιουργώντας τους φοβίες που ανέπτυξαν οι ίδιοι, άνθρωποι αλλάζουν πεζοδρόμιο, ακούμε από αγνώστους και γνωστούς σχόλια του τύπου: «Αυτός δεν είναι ο σκύλος που τρώει παιδιά;». «Ο σκύλος θα τρελαθεί μια μέρα και θα σε φάει, κι εσύ κοιμάσαι μαζί του». Η παραπληροφόρηση δεν θα εκλείψει ποτέ, πάρα μόνον αν πάψουμε να την επιζητούμε.
Τι εννοούμε παραπληροφόρηση;
– Οικόσιτος σκύλος κατασπάραξε το παιδί της οικογένειας.
– Λυσσασμένος σκύλος δάγκωσε το αφεντικό του.
– Τα Pitbull έχουν δολοφονικά ένστικτα προς τα παιδιά.
Αυτές οι φράσεις συνοδεύουν κάθε είδηση, όταν πρόκειται για επίθεση σκύλου σε άνθρωπο. Το μήνυμα περνά υποσυνείδητα, προτού ελέγξουμε το περιστατικό.
Κοιτώντας μονόπλευρα και παίρνοντας «πληροφορίες» μέσω… χαλασμένου τηλεφώνου, αλλά και από «ειδήμονες» που κρίνουν κάθε κατάσταση, βγάζουμε το δικό μας πόρισμα για κάθε υπόθεση. Κι έτσι συνεχίζεται η παραπληροφόρηση.
Πώς, όμως, μπορεί να ευθύνεται για μία τέτοια συμπεριφορά ένα τόσο εξημερωμένο ζώο, που μας συντροφεύει χιλιάδες χρόνια και έχει χαρακτηριστεί ως ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου;
Υπάρχουν πολλά είδη επιθετικότητας, που εκδηλώνονται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση που ένας σκύλος έχει έμφυτη επιθετικότητα (δηλαδή, έχει γεννηθεί με αυτή) και μιλήσουμε για την πλειονότητα των σκύλων, το ερώτημα που τίθεται είναι: γιατί ένας σκύλος μπορεί να δαγκώσει;
Γιατί ένας σκύλος δαγκώνει;
Σημαντικό και πρωταρχικό ρόλο παίζει η κοινωνικοποίηση του σκύλου. Υποστηρίζεται ότι η κοινωνικοποίηση πραγματοποιείται έως την ηλικία των έξι μηνών, αλλά, φυσικά, ποτέ δεν πρέπει να σταματάμε να φέρνουμε σε επαφή τον σκύλο μας με το αστικό περιβάλλον, στο οποίο ζει. Δηλαδή, με ανθρώπους, ήχους, μυρωδιές, παιδιά, αντικείμενα. Ακόμη κι αν έχει περάσει την ηλικία αυτή. Μια ελλιπής κοινωνικοποίηση μπορεί να φταίει για διάφορες συμπεριφορές.
Καθημερινή βόλτα και εκτόνωση είναι απαραίτητα για κάθε σκύλο, ανεξαρτήτως μεγέθους. Μπορεί να είναι ένα σκυλί του καναπέ, ή ένας μεγάλος σκύλος φύλαξης. Όλα τα ζώα, όμως, έχουν την ανάγκη για εξερεύνηση και επαφή με το περιβάλλον.
Πολλοί άνθρωποι μπερδεύουν την τουαλέτα με τη βόλτα. Είναι δύο τελείως διαφορετικές ανάγκες και οφείλουμε να τις καλύπτουμε.
Βάζοντας τη ρουτίνα στο πρόγραμμα του σκύλου, έχουμε απευθείας ένα πιο ισορροπημένο μυαλό. Χρειάζεται να έχει τον χώρο του για να κοιμάται. Να σεβόμαστε τις ώρες αυτές και να μην τον ενοχλούμε. Να τον ταΐζουμε συγκεκριμένες ώρες και να του δίνουμε καθημερινά ασχολίες για τη ψυχοσωματική του υγεία.
Ο σκύλος είναι μέλος της οικογένειάς μας. Δεν είναι γλάστρα για το μπαλκόνι, δεν είναι συναγερμός για το σπίτι, δεν είναι κούκλα για τα παιδιά.
Είναι ζωντανός οργανισμός, με συναισθήματα και ανάγκες. Αν υιοθετήσουμε έναν σκύλο, υποχρεούμαστε να καλύψουμε όλα τα παραπάνω. Ειδάλλως, θα αρχίσουν τα προβλήματα.
Δεν έχει την ευχέρεια να τα κάνει μόνος του.
Δεν φταίει ο σκύλος, δεν φταίει η φυλή. Φταίνε οι άνθρωποι, που υιοθέτησαν ένα ζώο χωρίς να αναλογιστούν τις ευθύνες, ή επειδή το ζήτησε το παιδί. Φταίνε οι άνθρωποι, γιατί είναι… παντογνώστες.
Όλοι, ιδιοκτήτες/κηδεμόνες σκύλων και μη, πρέπει να ενημερωθούν και να μάθουν να συμπεριφέρονται σωστά στον σκύλο, έτσι ώστε να συνυπάρξουμε αρμονικά».