Με το δάγκωμα το κουτάβι γνωρίζει τον κόσμο. Εκδηλώνει τη χαρά του, αλλά είναι και ο τρόπος που παίζει με τα άλλα κουτάβια. Επίσης, επειδή βγάζει δοντάκια. Έτσι ανακουφίζεται από τον πόνο που νιώθει.
Είναι, λοιπόν, μια φυσιολογική συμπεριφορά, που όμως δυσαρεστεί αρκετούς ιδιοκτήτες/κηδεμόνες, καθώς ο λιλιπούτειος φίλος τους δαγκώνει και τους ίδιους.
Το κουτάβι τους πρώτους μήνες της ζωής του, για να γνωρίσει τον κόσμο, χρησιμοποιεί το στόμα του: δαγκώνει και γεύεται οτιδήποτε βρει μπροστά του. Με αυτόν τον τρόπο συλλέγει οσμές, γεύσεις και γνωρίζει το περιβάλλον γύρω του, «θωρακίζοντας» το μέλλον του.
Ακόμα, είναι μια συμπεριφορά που χρησιμοποιεί για να παίξει με τα άλλα κουτάβια, για να δείξει τη χαρά του, αλλά και για να απαλύνει τον πόνο και τη φαγούρα που του προκαλούν τα δόντια του.
Σημαντικός παράγοντας, όμως, είναι και η πρόωρη απομάκρυνση από τη μητέρα του, η οποία του μαθαίνει να έχει όρια στο δάγκωμα.
Πάρα πολλοί κηδεμόνες κάνουν παράπονα ότι το κουτάβι τούς δαγκώνει συνέχεια και δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν τη συγκεκριμένη κατάσταση. Αρκετές φορές ακούμε τον κηδεμόνα να φωνάζει και να του λέει «μη», πιστεύοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα σταματήσει να δαγκώνει. Φυσικά δεν ισχύει αυτό, διότι το κουτάβι δεν μπορεί να καταλάβει τη δική μας γλώσσα. Το πιθανότερο είναι να φοβηθεί από την ένταση της φωνής.
Έρευνες έχουν δείξει ότι τα ημίαιμα κουτάβια δαγκώνουν περισσότερο από τα καθαρόαιμα. Αυτό συμβαίνει, γιατί υπάρχουν πάρα πολλά αδέσποτα στο δρόμο, με αποτέλεσμα τα περισσότερα να μην έρχονται σε τόσο κοντινή επαφή με τον άνθρωπο, ώστε να προσέχουν το δάγκωμά τους. Επιπλέον, χρησιμοποιούν το δάγκωμα για την επιβίωσή τους.
Σε αντίθεση, τα καθαρόαιμα κουτάβια, λόγω της εκτροφής και της διαρκούς επαφής με τον άνθρωπο, δαγκώνουν πολύ λιγότερο, διότι ο άνθρωπος τους παρέχει την ασφάλεια για την επιβίωσή τους.
- Πώς θα σταματήσει το κουτάβι να δαγκώνει
Για να σταματήσει το κουτάβι να δαγκώνει, θα πρέπει να του δείξουμε πως αυτή η συμπεριφορά δεν μας αρέσει. Ότι όταν δαγκώνει, χάνει την προσοχή του κηδεμόνα. Όπως ο ενήλικος σκύλος, έτσι και τα κουτάβια, επιζητούν την προσοχή του.
Όταν, λοιπόν, το κουτάβι ξεκινήσει, πάνω στην ένταση του παιχνιδιού, να δαγκώνει τα χέρια μας, τα απομακρύνουμε. Όσο ο κηδεμόνας αφήνει τα χέρια του εκτεθειμένα, το δάγκωμά του γίνεται ολοένα πιο έντονο και επίπονο. Απομακρύνουμε τα χέρια μας και του δίνουμε να παίξει με ένα παιχνίδι. Με αυτόν τον τρόπο, αφενός του δείχνουμε ότι η συμπεριφορά αυτή δεν μας αρέσει και, αφετέρου, του δίνουμε μία εναλλακτική λύση παιχνιδιού. Εάν συνεχίσει να έρχεται πάνω μας για να μας δαγκώσει, του γυρίζουμε την πλάτη και στεκόμαστε ακίνητοι με μαζεμένα τα χέρια. Σιγά – σιγά, δηλαδή, χάνει την προσοχή μας, γεγονός που το δυσαρεστεί. Εάν συνεχίσει την ίδια συμπεριφορά, το οδηγούμε σε ένα δωμάτιο, όπου μπορούμε να το απομονώσουμε για 2-3 λεπτά για ρίξει την έντασή του. Μετά το επαναφέρουμε στο χώρο, χωρίς να παίζουμε μαζί του.
Επιπλέον, συνηθίζεται τα κουτάβια να έχουν μια ώρα, συγκεκριμένη κάθε μέρα, που βιώνουν υψηλή ένταση, με αποτέλεσμα να τρέχουν γύρω – γύρω σε όλο το σπίτι. Στη γλώσσα της εκπαίδευσης ονομάζεται «Puppy hour», ακριβώς γιατί είναι η ώρα του κουταβιού. Σε αυτό το σημείο θα ήταν σημαντικό να αναφερθεί πως σημαντικός παράγοντας για την ισορροπία του σκύλου είναι η εκτόνωσή του, είτε σωματική είτε πνευματική. Συστήνονται πολλά παιχνίδια μάσησης, μπαλάκια, και παιχνίδια όπου μπορούμε να κρύψουμε λιχουδιές. Σε κουτάβια που έχουν ολοκληρώσει τα εμβόλιά τους, συστήνονται βόλτες σε πάρκα σκύλων, ή σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, για να μπορούν να εκτονωθούν σωματικά.
Για πνευματική εκτόνωση, υπάρχουν στο εμπόριο διάφορα παιχνίδια τύπου παζλ, στα οποία κρύβουμε τη λιχουδιά και το κουτάβι ψάχνει να τη βρει. Μπορούμε, όμως, να επινοήσουμε και να φτιάξουμε παιχνίδια, που σκοπό έχουν την εκτόνωση. Για παράδειγμα, τοποθετούμε μέσα σε πλαστικά μπουκάλια, ή σε παιχνίδια, λιχουδιές. Το ίδιο και σε μια πετσέτα, την οποία έχουμε διπλώσει σε σχήμα καραμέλας.
Συμβουλευτείτε πρώτα έναν πιστοποιημένο εκπαιδευτή, για να σας καθοδηγήσει σωστά στα πρώτα βήματα του κουταβιού, με θετικό τρόπο προσέγγισης, χωρίς να του ασκείται βία ή εξαναγκασμός. Σκοπός είναι, από τα πρώτα του μόλις βήματα να καταγράψει θετικά συναισθήματα και αναμνήσεις, κι όχι φοβίες».