Μία μεγάλη μελέτη στην οποία θα δοκιμαστούν φάρμακα για την καρδιά και την κατάθλιψη ως πιθανές θεραπείες κατά της σκληρύνσεως κατά πλάκας, αρχίζει σε δύο βρετανικά πανεπιστήμια.
Τα φάρμακα προορίζονται για την δευτερογενώς εξελισσόμενη μορφή της νόσου, στην οποία οι θεραπευτικές επιλογές είναι περιορισμένες.
Στη μελέτη, που θα διεξαχθεί στο University College του Λονδίνου (UCL) και στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, συμμετέχουν περισσότεροι από 400 εθελοντές.
Όπως εξηγούν οι ερευνητές, η ικανότητα βάδισης, η ισορροπία, ο λόγος και η όραση διαταράσσονται στα πιο προχωρημένα στάδια της πολλαπλής σκλήρυνσης, όπως είναι η σύγχρονη ονομασία της σκληρύνσεως κατά πλάκας.
Η νέα μελέτη, που ονομάστηκε MS-Smart, θα δοκιμάσει στους ασθενείς τρία φάρμακα που διατίθενται ευρέως για άλλα νοσήματα.
Τα φάρμακα αυτά είναι η αμιλορίδη (χορηγείται σε ασθενείς με υπέρταση που παίρνουν διουρητικά), η φλουοξετίνη (χορηγείται για την κατάθλιψη) και η ριλουζόλη (χορηγείται για την ετερόπλευρη μυατροφική σκλήρυνση ή ALS).
Τα φάρμακα αυτά επελέγησαν επειδή μία προγενέστερη μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι προστατεύουν τα νεύρα από τις βλάβες.
Η MS-Smart, που είναι μια μελέτη Φάσης ΙΙ, είναι η μεγαλύτερη έως σήμερα που θα αξιολογήσει τις νευρολογικές επιδράσεις τους.
Επικεφαλής του όλου εγχειρήματος είναι ο δρ Τζέρεμι Τσάταγουεϊ, λέκτορας Νευρολογίας στο UCL και ειδικός σε θέματα σκληρύνσεως κατά πλάκας.
«Όπως ακριβώς η ασπιρίνη ήταν αρχικά ένα παυσίπονο που σήμερα προστατεύει από το έμφραγμα και το εγκεφαλικό, έτσι μπορεί να έχουμε στα χέρια μας φάρμακα για άλλα νοσήματα τα οποία ταυτοχρόνως είναι αυτό που χρειαζόμαστε για την πολλαπλή σκλήρυνση», δήλωσε.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας μπορεί να είναι εξ αρχής εξελισσόμενη ή να παρουσιάζει εξάρσεις και υφέσεις.
Στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων (στο 90%), οι ασθενείς αρχίζουν με υποτροπές και έπειτα από περίπου 15-20 χρόνια οι περισσότεροι έχουν δευτερογενώς εξελισσόμενη νόσο, ενώ από το υπόλοιπο 10% οι περισσότεροι έχουν εξ αρχής (πρωτοπαθώς) εξελισσόμενη νόσο, δηλαδή παρουσιάζουν προοδευτική επιδείνωση της οποίας άλλοτε έχει προηγηθεί μία αρχική κρίση και άλλοτε όχι.