Μήπως η ρουτίνα σου στο γυμναστήριο συμπεριλαμβάνει μία ώρα τρέξιμο στο διάδρομο με σταθερό ρυθμό βλέποντας τηλεόραση;
H άσκηση είναι μία από τις λίγες περιπτώσεις που το multitasking δε συστήνεται – απαιτείται mindfulness. Εάν θέλεις να εκμεταλλευτείς στο έπακρο το χρόνο σου στο διάδρομο, δες τι ΔΕΝ πρέπει να κάνεις όταν τρέχεις στο γυμναστήριο (ή στο σπίτι).
Μην τρέχεις με τον ίδιο ρυθμό
Απλώς και μόνο επειδή χρησιμοποιείς ένα μηχάνημα άσκησης, δε σημαίνει πως κάνεις προπόνηση! Εάν θέλεις να δεις αποτέλεσμα από το διάδρομο, θα πρέπει να ανεβάσεις την ένταση. “Έχει αποδειχτεί εδώ και καιρό πως η ΗΙΙΤ προπόνηση είναι ο καλύτερος τρόπος προπόνησης και ο διάδρομος δεν αποτελεί εξαίρεση” εξηγεί o personal trainer Ιάσονας Γαργαλιάνος. Την επόμενη φορά που θα ανέβεις στο διάδρομο δοκίμασε μία από τις παρακάτω παραλλαγές για να επωφεληθείς στο έπακρο από την άσκησή σου.
- Κάνε σπριντ για 400 μ., περπάτησε για 100 μ.
- Κάνε σπριντ για 300 μ., περπάτησε για 300 μ. σε μεγάλη κλίση, για να βάλεις φωτιά στους γλουτούς και τους μηρούς σου.
- Αν είσαι αρχάριος, περπάτησε για 5 λεπτά και συνέχισε με 1 λεπτό τρέξιμο αυξάνοντας την ταχύτητα με σταθερή κλίση.
Για δυνατούς λύτες: Βάλε στην αρχή το διάδρομο σε μια μικρή κλίση και μετά σβήσε το ρεύμα του. Κρατήσου από τις λαβές και προσπάθησε να κινείς το διάδρομο μόνο με τη δύναμη των ποδιών σου. Θανατηφόρα άσκηση!
Μη βλέπεις τηλεόραση
Αυτό εξαρτάται από το στόχο που έχεις από την προπόνησή σου. Εάν νιώθεις καλά κάνοντας μια σταθερής έντασης αεροβική άσκηση, τότε συνέχισε να περπατάς/ τρέχεις βλέποντας την αγαπημένη σου εκπομπή. Κάθε μορφή κίνησης σού κάνει καλό! Όμως, “μη συγχέεις αυτή την άσκηση με μια προπόνηση που θα σμιλέψει τους γλουτούς ή θα σε βοηθήσει να τρέχεις πιο γρήγορα” εξηγεί ο trainer. Κλείσε τους περισπασμούς και θα μπορείς να συγκεντρωθείς στην άσκησή σου – και να πετύχεις πιο γρήγορα το στόχο σου, όποιος κι αν είναι.
Μην πιάνεσαι από τις λαβές
Δε θέλεις να καταλήξεις κάτω από το διάδρομο –προφανώς–, αν όμως αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου, επίτρεψέ μας να σε βοηθήσουμε να αφήσεις τις λαβές. “Εάν δεν είσαι συνηθισμένη στο διάδρομο και κρατάς τις λαβές για ασφάλεια, απλά μείωσε την ταχύτητα στο επίπεδο όπου θα νιώθεις ασφαλής με τα χέρια σου να κινούνται ελεύθερα” συμβουλεύει ο ειδικός και προσθέτει:
“Όταν κρατάς τις λαβές, η άσκηση γίνεται πολύ ευκολότερη και επιπλέον διευκολύνει τη δουλειά των ποδιών μειώνοντας την προσπάθεια και τις θερμίδες που καις. Επίσης, σε κάνει να περπατάς με έναν αφύσικο ρυθμό και αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε τραυματισμό”. Όσο θα νιώθεις πιο άνετα με τα χέρια ελεύθερα, ανέβασε το ρυθμό και την ταχύτητά σου.
Μην ξεχνάς την τεχνική
Το τρέξιμο στο διάδρομο έχει διαφορετική αίσθηση, θα πρέπει όμως να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο τρέξιμο στο δρόμο. “Το στυλ που τρέχεις στο διάδρομο θα πρέπει να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο με το πώς τρέχεις έξω” λέει ο trainer. “Σφιχτοί κοιλιακοί, ψηλά το στήθος, ώμοι πίσω και βλέμμα μπροστά, όχι κάτω. Τέλος, άφησε τα χέρια να κουνιούνται φυσικά στα πλευρά σου αντί να τα κρατάς σφιχτά κοντά στο σώμα σου και παρατήρησε μήπως κάνεις μικρότερες δρασκελιές”.
Μην παραλείπεις άλλες προπονήσεις
Καλός ο διάδρομος, αλλά θα πρέπει να αρχίσεις να… σχετίζεσαι και με άλλα μηχανήματα. Ενίσχυσε τη δύναμη στους γλουτούς και τους δικεφάλους των ποδιών (για να μπορείς να τρέχεις περισσότερο και πιο γρήγορα) με προπονήσεις με βάρη – σκέψου προβολές, kettlebells, “άρσεις θανάτου” με μπάρα και καθίσματα με βάρος. Για να βεβαιωθείς ότι στοχεύεις σ’ αυτούς τους βασικούς μυς όταν τρέχεις στο διάδρομο, ρύθμισε την κλίση στην πρώτη σκάλα.
Τρέξιμο έξω ή στον διάδρομο;
Οι περισσότεροι δρομείς έχουν αναγκαστεί στη ζωή τους, είτε εξαιτίας των κακών συνθηκών των προπονήσεών τους είτε λόγω διάφορων περιορισμών του χρόνου, να αντικαταστήσουν το τρέξιμο στο δρόμο με τρέξιμο στον διάδρομο.
Και κάπως έτσι, προκύπτουν διαρκώς ερωτήματα ανάμεσα στους δρομείς για το αν είναι καλύτερη η προπόνηση σε διάδρομο ή στον δρόμο.
Για να είναι εντελώς κατανοητή η διαφορά ανάμεσα στα δύο είδη προπόνησης, έχει εφευρεθεί ο «κανόνας του 1%»: αν υψώσετε τον διάδρομο κατά 1% όσον αφορά την κλίση του, το τρέξιμο πάνω του αυτόματα θα αντικατοπτρίζει τη φυσική ανύψωση ενός επίπεδου δρόμου. Φυσικά, αυτό δεν αρκεί από μόνο του για να αναλυθεί η διαφορά ανάμεσα στα δυο είδη προπόνησης.
Σε μια νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Sports Medicine», επιστήμονες από την Αυστραλία προσπάθησαν να απαντήσουν στα βασικά ερωτήματα αναφορικά με το θέμα, διερευνώντας τις διαφορές στις επιδόσεις στο διάδρομο έναντι του πραγματικού εδάφους.
Τα δεδομένα
Για να συγκεντρώσουν αυτά τα δεδομένα, ανέλυσαν 34 μελέτες που συνέκριναν τις συνθήκες ανάμεσα στα δυο είδη προπόνησης. Δώδεκα από τις εν λόγω μελέτες ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να τρέξουν με κλίση 1% πιο υψωμένη στον διάδρομο, ενώ οι υπόλοιπες χρησιμοποίησαν υψηλότερες ή χαμηλότερες κλίσεις.
Οι ερευνητές επικεντρώθηκαν σε τρία βασικά μέτρα σύγκρισης: τη φυσιολογία (το πόσο έντονα λειτουργούσαν τα όργανα των δρομέων για να διατηρήσουν το ρυθμό τους και να ολοκληρώσουν τις προπονήσεις τους), το επίπεδο αντίληψης των δρομέων και τις επιδόσεις τους.
Το ενδιαφέρον είναι ότι διαπιστώθηκε πως όταν οι δρομείς έτρεχαν σε υψηλή ένταση στο διάδρομο παρουσίαζαν υψηλότερους καρδιακούς ρυθμούς και υψηλότερα επίπεδα αντιληπτικής ικανότητας από ό,τι όταν έτρεχαν με την ίδια ταχύτητα σε εξωτερικούς χώρους, αν και είχαν χαμηλότερα επίπεδα γαλακτικού στους εσωτερικούς χώρους σε σύγκριση με τους εξωτερικούς χώρους.
Αλλά όταν οι δρομείς έριξαν την ταχύτητά τους στον διάδρομο, τα καρδιακά τους ποσοστά και τα επίπεδα αντίληψης ήταν χαμηλότερα από ό,τι όταν έτρεχαν με την ίδια ταχύτητα σε πραγματικό έδαφος.
«Θεωρώ ότι το υπαίθριο τρέξιμο πιο ευχάριστο και λιγότερο απαιτητικό διανοητικά σε σχέση με την ίδια προπόνηση σε ένα διάδρομο», δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης, Τζόελ Φούλερ στο Runner’s World. «Για το λόγο αυτό, κάνω προπόνηση σε εξωτερικούς χώρους», πρόσθεσε.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που προέκυψε από την έρευνα ήταν οι δρομείς έδειχναν περισσότερη αντοχή, έτρεχαν δηλαδή με μεγαλύτερη ένταση και για περισσότερο χρόνο, στο έδαφος παρά στο διάδρομο.
Αυτό ήταν μια έκπληξη για τον Φούλερ καθώς με δεδομένο πως στον διάδρομο αποφεύγονται μια σειρά από αρνητικές συνθήκες, όπως ο άνεμος, το κακό κλίμα και η υπερβολική ανύψωση, φαίνεται ότι οι δρομείς θα απέδιδαν καλύτερα στους διαδρόμους. «Και όμως, όταν οι δρομείς καλούνται να τρέξουν έξω, φτάνουν γρηγορότερους χρόνους», τονίζει ο Φούλερ.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Η έρευνα δείχνει ότι επειδή οι άνθρωποι όταν τρέχουν σε ένα διάδρομο νιώθουν ότι είναι σε ένα μηχάνημα που δεν μπορούν να ελέγξουν τόσο όσο οι εξωτερικές συνθήκες, τείνουν να επιλέγουν ταχύτητες που είναι πιο αργές σε σχέση με τις δυνατότητές τους.
Τελικά, υπάρχει μια ξεκάθαρη απάντηση για το ποιο από τα δύο είδη προπονήσεων είναι πιο ωφέλιμο για έναν δρομέα; Πάντα παίζει ρόλο και ο ψυχολογικός τομέας. Αν ξεπεραστεί αυτός, τότε κάνοντας χρήση του «κανόνα του 1%», αυτόματα έχεις εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες και ταυτόχρονα, έχεις προσομοιάσει στο έπακρο την κατάσταση του εδάφους. Αν ο ψυχολογικός παράγοντας δεν ξεπεραστεί, τότε προφανώς η προπόνηση σε εξωτερικούς χώρους είναι πιο ουσιώδης.