Σε ευρήματα που δημοσιεύτηκαν στο «Journal of Clinical Oncology», ερευνητές του «National Cancer Institute», της «American Cancer Society» και του «Harvard T.H. Chan School of Public Health», εξήχθη το συμπέρασμα ότι: άνθρωποι που ασκούνταν σύμφωνα με τις συστάσεις του «National Institutes of Health», μπόρεσαν να μειώσουν τον κίνδυνο για 7 είδη καρκίνου μέχρι 25%.
Σε αυτά περιλαμβάνονταν κοινά είδη, όπως του παχέος εντέρου και του μαστού, του ενδομήτριου, των νεφρών, του ήπατος, μυέλωμα και λέμφωμα μη Hodgkin.
Τα παραπάνω στοιχεία και η λογική πως η σωματική άσκηση βοηθάει, έχουν βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στην επίδραση που έχει γενικότερα στις χρόνιες νόσους, όπως η καρδιαγγειακή νόσος και ο διαβήτης. Υπάρχουν δηλαδή ισχυρές ενδείξεις ότι σε ορισμένες περιπτώσεις τα συνιστώμενα επίπεδα άσκησης είναι σημαντικά και για την πρόληψη του καρκίνου. Οι ερευνητές ανέλυσαν επίσης εννέα διαφορετικές έρευνες και δούλεψαν πάνω σε 750.000 ενηλίκους συμμετέχοντες, εξετάζοντας τη σχέση άσκησης και εμφάνισης 15 ειδών καρκίνου.
Για παράδειγμα, η άσκηση συνδεόταν με χαμηλότερο κίνδυνο για καρκίνο στο παχύ έντερο στους άντρες κατά 8% και στον καρκίνο μαστού στις γυναίκες κατά 6 %. Ο ατομικός κίνδυνος για καρκίνο του ενδομήτριου μειώθηκε κατά 10% έως 18%, ενώ για τους νεφρούς κατά 11 έως 17%. Ο κίνδυνος για μυέλωμα ήταν μειωμένος κατά 14% έως 19 %, ενώ για το λέμφωμα μη Hodgkin στις γυναίκες ήταν μειωμένος κατά 11% έως 18%. Η άσκηση είχε την πιο βαθιά επίδραση στον κίνδυνο καρκίνου του ήπατος μειώνοντάς τον κατά 18% έως 27%.
ΠΩΣ ΣΥΜΒΑΛΕΙ Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ;
Αναμφίβολα προκαλεί απορία το πώς μπορεί η άσκηση να συμβάλει στην πρόληψη του καρκίνου. Μέσω της άθλησης επηρεάζονται θετικά ορισμένες ορμόνες του σώματος. Ουσιαστικά οι ορμόνες είναι… χημικά μηνύματα που που μεταφέρονται σε όλο το κορμί, λέγοντάς του τι να κάνει, πώς να νιώσει, να λειτουργήσει, να αντιδράσει.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον καρκίνο του μαστού. Δύο από τις σημαντικότερες ορμόνες είναι η ινσουλίνη και τα οιστρογόνα. Ο καρκίνος εμφανίζεται όταν τα κύτταρα διαιρούνται και πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. Η έντονη άσκηση μπορεί να μειώσει τα επίπεδα οιστρογόνων και ινσουλίνης και κατά συνέπεια αυτό να λειτουργήσει ευεργετικά στην επιβράδυνση εμφάνισης της ασθένειας.
Ενα άλλο ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί ο καρκίνος του εντέρου. Το πρόβλημα εκεί εμφανίζεται όταν τα χημικά απόβλητα του φαγητού κατακάθονται στο έντερο και δεν αποβάλλονται. Η κίνηση και η άσκηση συμβάλουν στην ευκολότερη αποβολή τους, ενώ την ίδια στιγμή μειώνει τα επίπεδα της οποιασδήποτε φλεγμονής, η οποία μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει.
«Η άσκηση διατηρεί το σωστό σωματικό βάρος, μειώνει τις φλεγμονές και τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα, ενώ επηρεάζει τις ορμόνες του σεξ και βελτιώνει τον μεταβολισμό. Δεν είναι όλα τα είδη καρκίνου ίδια και δεν επηρεάζονται όλα από κάθε λειτουργία. Ενδεικτικό είναι ότι οι ορμόνες του σεξ συμβάλουν θετικά στην καταπολέμηση του καρκίνου του μαστού», εξηγεί ο Dr. Crystal Denlinger, ογκολόγος στο “Philadelphia Fox Chase Cancer Center”.
Σε μια άλλη μελέτη που δημοσιεύθηκε από την JAMA Internal Medicine το 2016, ο Steven C. Moore του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου, η Bethesda και οι συν-συγγραφείς αξιολόγησαν τα αυτοαναφερόμενα δεδομένα φυσικής δραστηριότητας από 12 μελλοντικές ΗΠΑ και ευρωπαϊκές χώρες από το 1987 έως το 2004 προκειμένου να κατανοήσουν τη σχέση μεταξύ φυσικής δραστηριότητα και τη συχνότητα εμφάνισης 26 διαφορετικών τύπων καρκίνου. Η μελέτη περιελάμβανε συνολικά 1.4 εκατομμύρια συμμετέχοντες και 186,932 περιπτώσεις καρκίνου. (Steven C Moore et al, JAMA Intern Med., 2016)
Η μελέτη διαπίστωσε ότι εκείνοι με υψηλότερα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας σε σύγκριση με χαμηλότερα επίπεδα συνδέονταν με μειωμένο κίνδυνο 13 στους 26 καρκίνους, με 42% μειωμένο κίνδυνο αδενοκαρκινώματος οισοφάγου, 27% μειωμένο κίνδυνο καρκίνου του ήπατος, 26% μειωμένου κινδύνου καρκίνος του πνεύμονα, 23% μειωμένος κίνδυνος καρκίνου των νεφρών, 22% μειωμένος κίνδυνος καρκίνου της γαστρικής καρδίας, 21% μειωμένος κίνδυνος καρκίνου του ενδομητρίου, 20% μειωμένος κίνδυνος μυελογενούς λευχαιμίας, 17% μειωμένος κίνδυνος μυελώματος, 16% μειωμένος κίνδυνος καρκίνου του παχέος εντέρου , 15% μειωμένος κίνδυνος καρκίνου κεφαλής και τραχήλου, 13% μειωμένος κίνδυνος καρκίνου του ορθού, 13% μειωμένος κίνδυνος καρκίνου της ουροδόχου κύστης και με 10% μειωμένος κίνδυνος καρκίνου του μαστού. Οι συσχετισμοί παρέμειναν οι ίδιοι ανεξάρτητα από παράγοντες όπως το σωματικό βάρος. Η κατάσταση καπνίσματος τροποποίησε τη συσχέτιση για τον καρκίνο του πνεύμονα αλλά όχι για άλλους καρκίνους που σχετίζονται με το κάπνισμα.