Το 2021 δεν ήρθε με μεγάλο ενθουσιασμό – και εξελίχθηκε με ακόμα λιγότερο, όταν αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι θα αργούσαμε να δούμε τα πολλά υποσχόμενα οφέλη του εμβολιασμού, ίσως και να μη βλέπαμε ποτέ ό,τι είχαμε φανταστεί.
Πολλοί από εμάς νιώσαμε χωρίς ελπίδα, χωρίς σκοπό, χωρίς κίνητρα, χωρίς ενθουσιασμό. Δεν είναι απαραίτητο να πάσχουμε από κατάθλιψη, αλλά ίσως βιώνουμε το «κυρίαρχο αίσθημα της πανδημίας» όπως το αποκαλούν οι New York Times: αυτό της στασιμότητας, του μαραζώματος (languishing). Σαν να βλέπουμε τη ζωή μας να περνάει μέσα από ένα θολό παράθυρο.
Τους πρώτους μήνες, όπως εξηγεί ο ψυχολόγος Άνταμ Γκραντ στους New York Times, ήμασταν σε κατάσταση εγρήγορσης. Ήμασταν ακόμα σε δράση, αναπτύσσοντας νέες ρουτίνες που θα μας βοηθούσαν να προστατευτούμε από τον κορωνοϊό.
Όμως καθώς η πανδημία έχει παραταθεί απελπιστικά, πλέον αισθανόμαστε σαν να έχουμε βρεθεί σε ένα τέλμα. Languishing οι ειδικοί αποκαλούν ό,τι υπάρχει ανάμεσα στην κατάθλιψη και την ευεξία – την απουσία της ευεξίας. Δεν έχουμε συμπτώματα ψυχικής ασθένειας, αλλά δεν είμαστε και η προσωποποίηση της ψυχικής υγείας.
Δυσκολευόμαστε να συγκεντρωθούμε, δεν αποδίδουμε στο φουλ, αναβάλλουμε. Και βρισκόμαστε σε μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουμε κάποια ψυχική νόσο που έχει περιγραφεί από το εγχειρίδιο Ψυχιατρικής.
Για του λόγου το αληθές, μελέτη έδειξε ότι Ιταλοί επαγγελματίες υγείας που την άνοιξη του 2020 βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα της πανδημίας διέτρεχαν τριπλάσιο κίνδυνο να διαγνωστούν με διαταραχή μετατραυματικού στρες.
Έχουμε ακόμα πολλά να μάθουμε για το τι προκαλεί το languishing και πώς θα το αντιμετωπίσουμε, αλλά το γεγονός ότι το κατονομάσαμε είναι ένα πρώτο βήμα, όπως μας διαβεβαιώνει ο ψυχολόγος.
Μπορεί να μας δώσει μια πιο καθαρή εικόνα του τι βιώνουμε, να μην αντιμετωπίζουμε πλέον την καθημερινότητά μας μέσα από ένα θολό παράθυρο. Κυρίως, μπορεί να μας υπενθυμίσει ότι δεν νιώθουμε έτσι μόνο εμείς. Κι αυτό είναι από μόνο του ανακουφιστικό.