Υπάρχει τρόπος να ελαττώσουμε τα συμπτώματα και να επιταχύνουμε τη θεραπεία σε μια γαστρεντερίτιδα;
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του British Columbia στον Καναδά ίσως έχουν την απάντηση, καθώς με πειράματα σε ποντίκια κατέληξαν στο ότι η νηστεία πριν και μετά την έκθεση στα βακτήρια της σαλμονέλας έδρασε προστατευτικά στην ανάπτυξη της πλήρους λοίμωξης.
Σε αυτή τη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο PLOS Pathogens από τον Bruce Vallance, τα ποντίκια δεν τράφηκαν για 48 ώρες πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της μόλυνσης από το βακτήριο της σαλμονέλας που προκαλεί μια από τις πιο συχνές τροφικές δηλητηριάσεις στους ανθρώπους και είναι δυνητικά απειλητικό για την υγεία. Όταν ο ανθρώπινος οργανισμός ή ακόμα και τα ζώα προσβάλλονται από κάποια λοίμωξη, η όρεξη κόβεται όμως είναι αμφιλεγόμενο το κατά πόσο η αφαγία προστατεύει τον οργανισμό από τη μόλυνση ή τελικά αυξάνει την ευαισθησία του.
Αυτό που διαπίστωσαν είναι ότι η νηστεία λειτούργησε ευεργετικά στα ποντίκια που έμεινα χωρίς τροφή, σε σύγκριση με εκείνα που έφαγαν κανονικά, καθώς μειώθηκαν τα συμπτώματα της βακτηριακής λοίμωξης. Επιπλέον, μηδενίστηκαν οι βλάβες αλλά και η φλεγμονή στην περιοχή του εντέρου. Όταν τα ποντίκια τράφηκαν μια μέρα μετά τη νηστεία, παρατηρήθηκε μια κατακόρυφη αύξηση της σαλμονέλας και της εισβολής του βακτηρίου στα εντερικά τοιχώματα, χωρίς όμως η φλεγμονή να έχει την ίδια ένταση.
Όταν όμως τα ποντίκια μολύνθηκαν με το βακτήριο της σαλμονέλας με ενδοφλέβια χορήγηση και όχι δια του στόματος, δεν παρουσίασαν τα ίδια αποτελέσματα, με τις αναλύσεις του εντερικού μικροβιώματος των ποντικιών να αναδεικνύουν τις θετικές επιδράσεις της νηστείας. Επιπλέον, όσον αφορά τα ποντίκια που δεν είχαν φυσιολογικό εντερικό μικροβίωμα, η νηστεία δε λειτούργησε το ίδιο θεραπευτικά απέναντι στη σαλμονέλα, υποδηλώνοντας ότι για την εν μέρει προστασία από τη λοίμωξη δεν έπαιξε ρόλο μόνο η νηστεία αλλά και το εντερικό μικροβίωμα.
Επιπλέον, παρόμοια ήταν τα αποτελέσματα από πειράματα με τα βακτήρια Campylobacter jejuni επιβεβαιώνοντας ότι η θετική επίδραση της νηστείας ή της ελεγχόμενης θερμιδικής πρόσληψης δεν περιορίζεται μόνο στο βακτήριο της σαλμονέλας.
Συνοψίζοντας, οι μελετητές αναφέρουν σχετικά με τη σημασία των ευρημάτων τους: «Η έρευνά μας τονίζει τον σημαντικό ρόλο που παίζει η τροφή στη ρύθμιση των αλληλεπιδράσεων μεταξύ του οργανισμού- ξενιστή, των παθογόνων του εντέρου και του εντερικού μικροβιώματος. Όταν περιορίζουμε την πρόσληψη της τροφής, το εντερικό μικροβίωμα δεσμεύει τα θρεπτικά συστατικά που παραμένουν, εμποδίζοντας τους παθογόνους οργανισμούς να ενεργοποιηθούν και να μολύνουν τον οργανισμό. Αν και χρειάζεται περισσότερη έρευνα, η προσαρμογή της πρόσληψης της τροφής θα μπορούσε να αξιοποιηθεί θεραπευτικά για τη ρύθμιση των μολυσματικών ασθενειών στο μέλλον».